Bir Gülsen Ağlayacağım, Vay Vay Vay…!

Bir sürü insanının dolduruluşa getirildiği hissiyatsız bir odanın içindeyim. Elimden tutanların mertliğine hasret kaldığım bir eda ile; geçmiş yaşantımın hatırına ve sevenlerimin çok olduğunu zannettiğim mekânın cazibesine kapılarak; yeniden kendimi ve bana inananları hatırladım.

Ulu ortada ve etrafta marşlar okunuyor, ben ise tenha masamda ve garsonla başbaşayım. Biri gülse; ağlayacağım. Biri uzatsa elini, biri yakınlaşsa bana; içimde ölen çiçekleri yeşerteceğim ve azıcık anlasalar beni; yeniden özgür şarkılar yazacağım özgür bakışlı insanlarıma…

Çok dar bir zamanda ve ani bir saatte; şarkıcı-türkücü zıpkın vatansever şıllıkları, idam fermanımı imzaladılar.

Etrafımda yuh! Sesleri, çatal ve bıçakların kalpte bıraktığı derin ve tedavisiz yaralar…

Bir dokunsalar, ağlayacağım.

İçim içimden geçiyor.

***

Bana hep bir şeyler anlatılar; “Toprağına, ülkene ve insanlarına yakın olamayacaksın, hep kimliğinle intiharlara kalkışacak ve ha bire! Cellâdına gülücükler dağıtacaksın.” dediler.

Bazen, bir intihar gibi puşt olunca sevdalarımız; birden! Sıyrılmak zorunda kalıyorsun namussuzların içinden. Aynı dereden su içtiğiniz arkadaşlarınızın menfaatli korkularına heba edildiğiniz zaman; doğduğunuz toprakların kokusunu heybelerinde taşısalar bile; her daim yalnızlaşıyorsunuz onlardan. Seni yalnız bırakırlar ve zamanla kendileri de yalnızlaşırlar.

Ey halkım! Üzerimden ellerini çekseler ve şanlı imparatorluklarını bıraksalar;

İşte o vakit, kendilerini zalimlerin kucağında bulurlar, lakin zulme uğradıklarını da bilmezler. Sonu mutlu bitmeyen senaryoların başrol oyuncusu olarak; kendilerini, törenlerin-merasimlerin onur konuğu olarak takdim ederler.  Aynı dili konuşmuşun, aynı memleketin çocukları olmuşsun, ğiretin namus tabelalarında adın gözükmezse ne fayda olur ki!

***

Haykırışlarımı,  anamın dilinden öğrendim. Çığlıklarımı, ülkeme olan sevdadan attım. Bıraksalardı, özgürce söyleyecektim şarkılarımı dağlara. Bıraksalardı; ülkemin her karış toprağında delikanlıları gibi yaşayacaktım ve izinlere tabii olmadan sevecektim insanları…

El’in toprağına gömmeseydiler beni, bugün barışın güvercini olacaktım. Barışın meşalesini taşıyacaktım vatanımın her köşesine…

Bir dokunsan donacağım,

İçimde intihar korkusu var.

Bir gülsen ağlayacağım.

Bir gülsen, kendimi bulacağım.

Depremler oluyor beynimde,

Dışarıda fren sesi var.

Her yanımda susmuş insanlar.

İçimde ölen biri var,

Vay vay vay vay vay 

Bir Gülsen Ağlayacağım

Vay vay vay!

[Ahmet Kaya’nın Anısına]