Bağlar Bağlar Üstüne

Kimileri bir siyasi hesaplaşma olarak gördü. Kimileri bir intikam dedi adına. Ne o ne bu insanlığın tükendiği, sözün bittiği, azıcık insanlık taşıyan bütün bedenlerde bütün kalplerde kıyamete kadar sönmeyecek bir ateşin yanmaya başladığı bir insanlık dramının adıdır Başbağlar.

18 yıl önce bir sıcak Temmuz akşamı bir akşam ezanı vaktinde yürüdü kara bulutlar ve karadan da kara mahlûklar Başbağlar’ın içine. Ardarda patladı kurşunlar. Yıkıldı bütün evlerin direkleri. Ve yangınlar evlerde, okullarda, camilerde, yüreklerde. Diri diri yakıldı ölümün soğuk yüzünden saklanan kadınlar ve çocuklar.

İnsanlar, hayvanlar, evler, cami, okul, ahırlar yandı. Yandı bütün umutlar.

Başbağlar katliamnından sonra yazmış olduğum şiiri bugün sizlerle paylaşmak isteğiyle sözü acılı ve kanlı dizelere bırakıyorum.

'Başbağlarda öldürülen otuz üç masum insanın anısına'

Vurulur divane canım
Kurşun kurşun üstüne
Karalar bağlar anam
Ağıt ağıt üstüne.

Uzağa gitti erler
Neylesin deli gönül böyle gurbet üstüne
Soldu öldü çiçekler
Bağlar bağlar üstüne.

Umut değil özlem değil hayal değil
Gönüllerde tutuşan
Silahlardır konuşan sevda üstüne
Ah deli civanım
Mermiler geldi dile
Göçtü bütün dostlarım
Acı acı üstüne.

Yıl bin dokuz yüz doksan üç
Bir başka doğmuştu o gün
Zulmü işledi saatler ağaran zamana
Gözlerini kapadı güneş
Akşam indi
Gece örtülerini çekti bağlar üstüne
Alevlendi bulutlar
Saldı ateşini sevdalı yüreklere
Ayrılık zincirini kırdı kurşunlar
Umut düştü sevda düştü yerlere
Bağlara düştü canım
Canlar canlar üstüne.

Ey ölümü sevincin ve hayatın
Ey umutla yaklaşan yarınlara
Çağları aşan tutku ey
Karanlık dişlilerinde zulmün
Ezilen şehir Başbağlar.

Ey hayata küskün şehir Başbağlar
Kurşunlarla geçer yüreğinden ölüm
Acılara bulanır
Darağaçlarında sallanır umutların
Uçurumuna düştün onulmaz yaraların
Dönmez artık otuz üç kurbanın
Ağıtlar yaka yaka çatlamış dudakların.

                        Kanlar kanlar üstüne