Gözleri Yorma!...

Nereden nereye diyesi denilecek bir olayın arifesindeki serzeniş kokan bir uyaranla kendimi uyarıyorum ki kendime karşı mahcup olmayayım
Her ne olursa olsun görmek istiyorum ve gördüklerimi resm etmek istiyorumdan artık gözlerini yormaya geldiysem benimde durup kendime sormam gereken soruların başında ne ara bu kadar umursamaz olduk da seyircilerin seyirliklerinde bu kadar gerilere ket vurduk.
Bir babanın kendine bir evladın babasına söylediği sözlerden öteye toplumdaki gelişmelerin bir sentez yorumu sanılsa belki sorgulama ve çarelere yoğun mesai harcanır
Evladın söyleminde ise bir acıma ve bu kadarına değer mi tarzında bir imge ise gerçekten vahamete yolculuğun arifesinde olunduğunun uyarıcısı bir durumdur.

Bu bende alışkanlık ve görmeden müdahale etmeden duramadığım yaşamımı başka anlamlandırmadığım için canlılığımı başka türlü hissedemediğimi bildiğimden görmeye ve gördüklerimi resm etmeye devam edeceğini de biliyorum
Bu kez ben kendimi uyaran bir tarz ile gözlerini yorma dediğimde bile gözlerimin gördüğü güzelliklerin hatırına bir kez daha dirence açılan kapıdan girip direniş saflarında yerimi almaya karar versem ne oluru da beraberinde düşünür oldum
Hayat mücadelesini nasıl anlatsam dediğimde kendi gözlerimin emeğine saygı duyarak işe başlıyorum bu gözler olmasaydı ve gördüklerini bana anlatma yeteneğini edinmeseydi bu günkü birikimlerimin hiç biri olmazdı.
Küçük yaşta kalın kalın gözlüklerin burun kenarlarına açtığı yaralanmalara karşılık sonuç itibarıyla bakan değil iyi gören gözlerin faturasın, sevincini hep yüreğimde yaşadım.

Farklı bir aktivasyonumda bu sürece eklendiğinde ortada olan sonucun gelmesi kaçınılmaz olmuştu ama ortada olup gördüklerimin hangisi beni daha fazla yoruyoru yorumlamam gerekir ise! Kendisinden bir şeyler beklediğim umutlarımın boş çıkmasına vesile sözde yakınım, saman alevi kof yapıda olan insanların gerçek anlamda yaşama ihanetleri ama hafifletilmiş şekliyle yaşamı aymazlıklarında yaşayanların hala yaşamımın bir parçası olduklarını gördüğüm kişiler olduğunu söylerim.
Yaşamımı törpüleyen yaşamıma yok olan toplumun da yaşamında yük olduklarını anlatmama gerek yoktur, bencillik ve çıkara dayalı yaşantıları seni basamak olarak kullanıp görünmek istemeleri zayıflıklarından anlaşılır bir durumdur.
Üstünlüklerini hukuk yapanların süreçlerinden geçmesini bilen gözlerin bundan sonraki süreçlere de dayanabileceğinin garantisi kendi emeği olduğunu bildiğim halde acabalara şans tanıyıp tanımam konusunda kendimle sınama durumundayım
Her işin bir sonu ve her yaklaşımın nihai bir mecrasında bulunan birikimlerin neler olduğunu bilmeyenlere söylemek isterim mutluluk veya mutsuzluğun Nirvana noktası orası ama kendi nezdinde yorulduğumu ve bu yorgunluğu sağa sola bir şeyler söylemeden herkesin kendi hanesinde beklentilere yazdıklarına bakmasını salık veririm.
Evet yoruldum.