Kaspar - Peter Handke Kitap özeti, konusu ve incelemesi

Kaspar kimin eseri? Kaspar kitabının yazarı kimdir? Kaspar konusu ve anafikri nedir? Kaspar kitabı ne anlatıyor? Kaspar PDF indirme linki var mı? Kaspar kitabının yazarı Peter Handke kimdir? İşte Kaspar kitabı özeti, sözleri, yorumları ve incelemesi...

Kitap Künyesi

Yazar: Peter Handke

Çevirmen: Yılmaz Özbek

Çevirmen: Ahmet Sarı

Orijinal Adı: Kaspar

Yayın Evi: De ki Yayınları

İSBN: 9789944492102

Sayfa Sayısı: 112

Kaspar Ne Anlatıyor? Konusu, Ana Fikri, Özeti

Kaspar adlı tiyatro oyununun hemen girişinde Peter Handke'nin bu oyunun adının Dil İşkencesi (Sprechfolterung) de olabileceğini dillendirmesi, bu oyunun özetini en iyi şekilde veren bir cümledir. Handke'nin Kaspar adlı metni, bilinçli bir şekilde Kaspar adlı karaktere bir dil işkencesi yapmaktadır. Bu işkence, özünde dil yoluyla ve dil yardımıyla birini dile getirmenin işkenceye dönüşmüş halidir. Dili bir konuşma aracı, konuşturma aracı yaparak henüz dile gelmemiş bir kişinin (Kaspar'ın) dile getirilmesi sürecini konu edinir bu oyun.

Kaspar, yıllarca dışında kaldığı, öğrenemediği dili ilkin dinler, duyar, onu algılar, kavramaya çalışır, onu heceler, zorlanır, ilkin çarpık cümleler kurar, dil içinde debelenir, dil öğrenme sürecinde çile yani işkence çekerek yine dilin labirentlerinde gezinerek ancak bu dili öğrenir. Dil bilmezlikten bilgeliğe, filozofluğa giden süreç hem bugüne dek çekilmiş Kaspar filmlerinde hem de kaleme alınmış Kaspar oyunlarında aynen aktarılmıştır. Heideggeryan bağlamda dilin varlığın evi olduğu düşünülecek olursa, varlığı dillendirmek, varlığı açımlamak, açıklamak, varlık üzerine bir şeyler hissedip bunu dillendirmek ancak dille mümkündür ve dil yavaş yavaş özümsenir, kavranır, hissedilir, tartılırsa özlü bir hal alır ki Kaspar'ın bilgeliği ve filozofluğu çekilen filmlerin ve sahnelenen oyunların sonlarına doğru bu yöne doğru bir gelişme kaydeder.

Kaspar Alıntıları - Sözleri

• Önceleri bana ben yokmuşum gibi geliyordu, şimdi ise çok varım ve eskiden çok sayıda olan nesneler şimdi bana çok az geliyor.
• Karşı koymak için. Dikkatini başka yöne çekecek bir cümle. Kendine bir öykü anlatabileceğin bir cümlen var. Aç olduğun zaman ondan bir parça koparabileceğin bir cümlen var. Kendini deli gösterebileceğin, deli olabileceğin bir cümle. Delirmek için bir cümle: Deli kalmak için.
• Başka birinin bir zamanlar olduğu gibi biri olmak isterdim.
• Konuşabildiğimi farkettiğimden beri düştüğümdeki acı o kadar da önemli değil, ama düşüşüm üzerine insanların konuşabileceklerini öğrendiğimden beri düşmek daha kötü.
• H e r kibar insan dakiktir.
• Karanlık odalarda kalmak, beraberinde gereksiz düşünceler getirir.
• Hiç kimse kendini perişan eden bir kaderi hak etmez.
• Acıyı unutabileceğimi bildiğimden beri düşmek acı vermiyor; düşmekten utanılabileceğini bildiğimden beri acım hiç dinmiyor...
• Aydınlık olan her şey huzurludur: Sessiz olan her şey huzurludur: Kendi yerinde duran her şey huzurludur: Huzurlu her şey dostçadır: Dostça olan her şeye yerleşilebilir: Yerleşilebilen her şey rahattır: Rahat olan her şey artık meşum değildir: İsimlendirebildiğim her şey bana aittir: Bana ait olan her şeyle rahatım: Rahat olduğum her şey kendime güvenimi arttırıyor: Bana ait olan her şey bana yakındır:...
• Çünkü kavga anında insan halı silkelemede olduğu gibi sakin olmamalıdır insan başkalarına eziyet verdiğide huzursuz olmalıdır.
• Uzun zaman oldu dünyada hiçbir şey anlamaz oldum doğal olanı hayretle karşıladım sonlu ve sonsuz olan her şeyi gülünç buldum her nesne ürküntü veriyordu bana bütün dünya zehir oldu benim için ne kendim ne de başka biri olmak istiyordum kendi elim yabancı oldu bana kendi bacaklarım yalnız yürüyorlardı açık gözlerle derin uykudaydım: bir sarhoş gibi bilinçsizdim zorunda olmama rağmen hiçbir şeye uygun olmadım her bakış neşemi kaçırdı her gürültü bende kendisi hakkında hayal kırıklığı yarattı
• Cümlenle başka bir cümle söylemeyi öğrenirsin, aynı başka cümleler olduğunu öğrendiğin gibi, aynı başka cümleleri öğrendiğin ve öğrenmeyi öğrendiğin gibi ve ortada bir düzen olduğunu öğrenirsin ve cümleyle düzeni öğrenmeyi öğrenirsin.
• Kavga anında kalp atmaz hale gelirse ve yumruk vurulanın soluğunu ciğerlerinden sadece (aynı imgeyi kullanacak olursak) halıdan toz söker gibi sökerse ve eziyet edilenin dilini sadece (aynı imgeyi kullanacak olursak) halının püskülleri gibi dümdüz çekerse işte o zaman ancak adaletsizlik gerçekleşir: çünkü kavga anında insan halı silkelemede olduğu gibi sakin olmamalıdır insan başkalarına eziyet verdiğinde huzursuz olmalıdır: daha sonraları huzursuz olmamak için tabii ki kavga anında kalbin artık çarpmaması vuran açısından kötüdür çünkü vuruş esnasında her kimin eli layık olduğu gibi titrerse o deneyimsiz biridir daha çok ve ileride suçlanacak bir şeyi olmayandır: işte bu şekilde yeryüzünde barış sağlanır.
• ''Bir kimse ile bir mirası bölüşmeden, o kimseyi tanıdığını iddia etme.''
• Maskeli yüz yuvarlıktır, çünkü şaşkınlığın ve karmaşanın ifadesi geniş ve yuvarlak yüzlerde daha teatraldir.

Kaspar İncelemesi - Şahsi Yorumlar

Edebiyattan pek anlamam, hiç anlamam desem yeridir. Çağrışımlara göre yazacağım bu komik, yer yer tuhaf inceleme benzeri monologu. . "... karınlarını doldurmak için sözcükleri çiğnerler. Dilin nesnel ruhundan bekliyorlardır toplumun kendilerine vermediği güçlü besini; ağızları sözle dolu olanların dişlerinin arasında başka bir şey yoktur. Böylece dilden öç almaya yönelirler. Onu sevmeleri yasaklanmış olduğu için dilin gövdesini zedelemeye yönelir ve böylece kendi maruz kaldıkları sakatlanmayı iktidarsız bir kuvvetle tekrarlamış olurlar." konuşmak sesin örtüsünü düşüncelerine çekip arkadaki görüntüleri perdelemektir. konuşmak hep kovaladığın mutsuzluğun tepesine çökmek. iki basit kelimeyle kendini nitelemenin tadı. konuşmak anlatamamanın aciz ifadesidir. tutsak kalmaktır madde duvarının tinine. konuşmak yalnızlığını sudan sebeplerle göz önüne sermektir. konuşma denen eyleme kendini kaptırıp oyalanmak. kaçıştır ayak basılmadık düşüncelerinden. "bilirsin: atlayış seni aşar hep" hadi anlat. anlatmak atlatmaktır. en ufak darbelere razı olmak. hadi anlat. bir parça daha kes sessizliğinden. en büyük dilimi ayır kendinden. konuş. doğurma düşünceni. sustur kendini. bir kelime daha lütfen. söyle. unuttun mu kendini ... evet, yukarıdaki rezil kesite dayanabilenler bir sonraki cehennem azabına şöyle buyursunlar. Kaspar Hauser adlı eser bir dil işkencesi olarak tasarlanmış ancak kelimenin tam anlamıyla yılankavi bir hikaye. sürüngence bir uyanış. Hayır, sürünme eylemiyle iştigal eden Kaspar değil, dil, ifade kefesine kesip biçip attıklarımız. 'kuyruğunu koparan kertenkele gibi olsak keşke, öylece anılarımızı, duygularımızı,cemaziyelevvelimizi geride bırakabilsek' diye düşünmüştüm bir ara. ama yanılmışım. kuyruksuz bir kertenkele, deri değiştiren bir yılan, bir müddet öyle savunmasız, öyle konar göçer bir tehlike kervanına kapılır ki ona ve kendinize acımaktan kendinizi alıkoyamazsınız.belki acıdığınız sadece kendimiziz kim bilir. -Esasen bu acıma hali kurtarabilir bu soysuz yürekleri. kimlerden mi bahsediyorum elbette robotlaşmaya meraklı yalpalayanlardan, kelimeleri mısır koçanı gibi kemiren sömürenler. Konudan sapma eğiliminden kaçınarak, genel bilgi verecek olursam, Kaspar Hauser hakkında mit sayılabilecek bilgiler mevcut. yürüme sorunu çeken (eklemlerinde açıkça yer alan problemlerden ötürü) ve konuşmayı bilmeyen bir çocuk-genç. Kafesinden fırlamakta geç kalmış biri gibi, unutulmuş, sonradan fark edilmş veya fark edilmemiş demek daha mı doğru olur? Yazar Kaspar´ın içsel sürecine konuşma-sessizlik atağına odaklanmış, tabula rasa halinden konuşkan bir boşluğa, levhaya doğru sarsak adımlarla koşturur. Kaspar koş, zıpla, fırla, fırla, fırla... durrrrr diye bağırırırız ardından. Kaspar' ı okurken en sevdiğim kahraman geldi aklıma; Grendel. Nasıl olur o kötü karakter dediğinizi duyar gibiyim, hayır tüm baladları yaran baltadır Grendel ve Kaspar'ın dengidir. İkisi de toplumun dışlanan (outcast) kadrodandır. Birini dil dışlamıştır, diğerini dilini bilmediği insanlar. Grendel sahtekar, üçkağıtçı, göz boyayan ozanın sözlerine kanıp duvarın öte yakasına çekilirken, Kaspar dilin bilinmezliğiyle donup kaldığı dünyada tuğlaların yüzüne sırıtmasıyla duvar işçiliğine terfi etmiştir. Good fences make good neighbors ... Duvarı sevmeyen bir şeyler vardır, Ve güneş altında kazara döker yukarıdaki iri kayaları, Ve iki kişinin yan yana geçebileceği boşluklar oluşturur. Avcıların marifeti başka bir şeydir: Taş üstünde taş bırakmadıklarında Onarım yapmaya geldim onların ardı sıra, Fakat gizlendiği yerden çıkarırlardı tavşanı, Hoşnut etmek için havlayan köpekleri. Bahsettiğim boşlukların Yapımını ne kimse gördü ne de işitti, Fakat baharın onarım zamanında buluruz onları orada. Tepenin ardını bilsin istedim komşum; Ve bir gün buluştuk çizgide yürümek için Ve tekrar belirlemek için aramızdaki duvarı.Yürürken koruruz aramızdaki duvarı. Her birimizin payı tarafımıza düşen kayalardır. Ve bazıları somun gibidir ve bazıları handiyse gülle Dengede tutabilmek için onları nöbet tutmalı: “Sırtlarımızı dönene kadar sen orada kal! ” Dokunarak onlara kuşanırız parmaklarımızın pürtüklülüğünü. Ah, yalnızca başka bir oyundur dışarıda oynanan, Herkes bir tarafta. Dahası da var: Duvarın olduğu yerde duvarın gereği yoktur: Onun ağaçları hep çamdır ve benim bahçemde ise elmalar. Elma ağaçlarım asla karşıya geçerek Çam ağaçlarındaki kozalaklarını yemezler, diyorum O’na. “İyi çitler iyi komşular yaratır” diyor yalnızca. Robert Frost Grendel başarısız bir komşuydu ve gelelim Kaspar'a. Bilinmezin kıyısında cümleleriyle duvardan çok köprü kurmak ister. "Cümlenle başka bir cümle söylemeyi öğrenirsin, aynı başka cümleler olduğunu öğrendiğin gibi, aynı başka cümleleri öğrendiğin ve öğrenmeyi öğrendiğin gibi ve ortada bir düzen olduğunu öğrenirsin ve cümleyle düzeni öğrenmeyi öğrenirsin." Gerilen dikenli tel sözle beden arasında aslında, bir adım ötesi vahşice, gaddarca, savunmaya muhtaç, saldırıya açık. Sözün tehlikesi, yukarıda yılanın öyküsünden bahsederken, deri değiştirmenin, pul pul dökülmenin zorluğundan, insanın kendi kendini yutkunan bir yılan olabileceğinden bile söz etmiştik. Suflorler, çiğnenmiş, kaşık kaşık yutulmaya hazır dili enjekte ederler algılarına yavaş yavaş, "bunu çiğne, yut, iç, yala, kemir, son damlasına kadar tüket!" Dilin hükmedici yanı yaşamı yönlendirir ve hangi yaşamı Kaspar'ınkini mi yoksa ona biçileni mi? İşte bu noktada, güçsüz bacaklarıyla yüzünde maskesiyle Kaspar sayıklar, başka biri olmak istediğini, bir zamanlar bir başkasının doldurduğu boşluğu arar dolaplarda, dekorlarda kullanılan masada, sandalyede. Neden kendi değil de başka biri? Biri olmak için, bir birey olabilmek, damgalanabilmek için, follow your leader, liderine uy, kuralına ihtiyaç duymaktadır? Benden önce kimdi benim zihnimi işgal eden, beni ben olmaktan kurtabilecek sihirli değneği kim icat etmişti? Ve ben ben olmazsam güvende miyim? Benolmak teklikede olmak mı? Kelimelerimin toprağını deşen dirgen kimin? Nurdan Gürbilek'in Benden Önce Bir Başkası eseri aklıma geliyor. Dostoyevski'nin böceğiyle büyülenen Kafka örneğin. Zihnimimizde kozalanan başkalarına ait kelimelerle büyüyoruz bu doğru, kanat çırpıyoruz; velakin kastedilen bu değil. Toplumsal sürüngenliğimiz, yapış yapış mukozadan aktarılan dille aktarılan ebedi uysallığımız. Nasıl yani yabaniler gibi mi olalım, hadi oradan diyorsunuz değil mi, demelisiniz de :) hayır, sadece hayır diyebilmeli insan. Tabula tanımsızlığımızı muhafaza edebilmeli. Dolapları açtığımızda tanımadığımız insanlara ait cesetler gibi kıyafetler sarkmamalı, masada gülümseyen bir harfimiz belki, ağzımızın kenarından damlayan bir ben imgesi. Çok zor mu, evet, ama hayır diyebilmeli. Neye hayır? Dilin cezalandırıcı bir sopa gibi, bir mekanizma misali uzuvlarımızı kesip atmasına, üzerimize biçilen üniformalara. (tabula rasa)

Kısaca: Başlangıçta beğenmeyeceğimi düşünmüştüm ama okudukça sevdim kitabı. Gerçekten çok temelden resmetmiş, ‘kelimeler’ ve ‘insanın varlığı’ arasındaki etkileşimi. (Hatice)

Peter Handke'nin dil işkencesi olarak adlandırdığı oyun metni. Oyunda Kaspar adlı karaktere bir dil işkencesi yapılmaktadır. Henüz dile gelmemiş bir karakterin yani Kaspar'ın dile getirilmesi sürecini konu alır. Dil bilmezlikten, bilgeliğe giden bir süreçtir. Aynı zamanda Handke'nin çok trajik ve dramatik bir hayat hikayesi var. Oyun içinde kendi yaşamından da izlere rastlıyoruz. Ve editörler ne işe yarıyor bilmiyorum bu kitaplar basıma girmeden önce kimse bakmıyor sanırım yazım kurallarına. Sürekli birleşik yazılmış “şey”ler ve iki noktadan sonra bazen büyük bazen küçük harfle başlayan düzensizlikler hayli rahatsız ediciydi. (birgenelleme)

Kaspar PDF indirme linki var mı?

Peter Handke - Kaspar kitabı için internette en çok yapılan aramalardan birisi de Kaspar PDF linkidir. İnternette ücretli olarak satılan çoğu kitabın PDFleri bulunmaktadır. Ancak bu PDF'leri yasal olmayan yollarla indirmek ve kullanmak hem yasalara hem de ahlaka aykırıdır. Yayın evlerinin sitesinden PDF satılıyorsa indirebilirsiniz.

Kitabın Yazarı Peter Handke Kimdir?

6 Aralık 1942'de Avusturya'da doğdu. Öz babası, daha o doğmadan annesinden ayrıldı ve annesi daha sonra Peter Handke'ye adını veren Bruno Handke ile evlendi. Peter Handke 1944 yılında ailesiyle birlikte Doğu Berlin'e göç etti, ama Berlin'in Ruslar tarafından abluka altına alınmasından hemen önce oradan ayrıldılar. On iki yaşına kadar, din ağırlıklı eğitim veren bir okulda okudu, sonra normal liseye geçti. Anne tarafından büyükbabası Slovak olduğu için küçük yaşlardan başlayarak bu kültüre ilgi gösterdi. 1961 yılında hukuk fakültesine girdi ve öğrencilik yıllarında yazmaya başladı. İlk roman denemesi olan Die Hornissen'in Suhrkamp Yayınevi tarafından kabul edilmesiyle birlikte eğitimini yarıda bıraktı. Bu romanın yayımlandığı 1966 yılından sonra Peter Handke yazarlık dışında bir iş yapmadı. 1971 yılında annesi intihar etti. Kendisini çok etkileyen bu olayı, Wunschloses Unglück adlı romanına konu edindi. 1972 yılında eşinden ayrılan Handke bu evlilikten olan kızını tek başına büyüttü. Yetmişli yıllarda Peter Handke hem kişisel görüşleri ve yaşam tarzı, hem de başkaldıran kişiliği nedeniyle fazlaca eleştiri aldı. 1973-78 yılları arasında Paris'te, 1978-79'da Amerika'da yaşadı. 1979'da Salzburg'a döndü. Şiir, roman ve tiyatro oyunları bulunan yazarın bazı yapıtları Türkçeye de çevrilmiştir. Birkaç dile çevrilen Hiçkimse Koyunda Bir Yıl adlı romanı da Can Yayınları arasında çıkmıştır. Peter Handke, Paris'te yaşamaktadır.

İsveç Akademisi, 2019 Nobel Edebiyat Ödülü'nü Avusturyalı yazar Peter Handke'ye verildiğini duyurdu. Handke'nin "insan deneyiminin özgünlüğünü ve sınırlarını dilbilimsel ustalıkla araştıran etkili yapıtları" nedeniyle ödüle layık görüldüğü kaydedildi.

Peter Handke Kitapları - Eserleri

• Kalecinin Penaltı Anındaki Endişesi
• Solak Kadın
• Çocuğun Öyküsü
• Mutsuzluğa Doyum
• Kaspar
• Yorgunluk Üzerine Deneme
• Don Juan
• Hiçkimse Koyu'nda Bir Yıl
• Karanlık Bir Gecede
• Kısa Mektup Uzun Veda
• Konstans Gölü'nden Atla Geçiş
• Tuna, Sava, Morava ve Drina’ya Bir Kış Yolculuğu -Ya Da Sırbistan’a Adalet- Bir Kış Yolculuğu’na Yaz Eki
• Yineleme
• İzleyiciye Sövgü, Kendini Suçlama
• Bir Yazarın Öğleden Sonrası
• The Weight of the World

Peter Handke Alıntıları - Sözleri

• Önceleri bana ben yokmuşum gibi geliyordu, şimdi ise çok varım ve eskiden çok sayıda olan nesneler şimdi bana çok az geliyor. (Kaspar)
• Çoğu kişi bir şeye sahip olur olmaz, kendisi olmaktan çıkar, dengesi bozulur ve gülünç duruma düşer. Kendisine bile yabancılaşıp, her şeye hasetle bakar. (Konstans Gölü'nden Atla Geçiş)
• gerçek yorgunluğa da yakışan kalkmak değil oturmaktır, değil mi? Artık ağarmış saçlarına karşın hep telaş içindeki oğlu tarafından sürüklenen o yaşlı kambur kadının, çay bahçesinde dediği gibi: "Ah, biraz daha oturalım!" (Yorgunluk Üzerine Deneme)
• Yaşamım boyunca yaptığım yanlışlardan biri de buydu. Daha birkaç gün önce kendi kendime şu notu düşmüştüm "Her zaman -doygunluk anlarında bile- sen, 'Henüz olmadı' eğilimindesin. Eksiksiz bir doygunluk anını perhiz günü gibi yaşıyorsun. Hep daha fazlasını istiyorsun, daha büyüğünü, en büyüğünü. İşte! Buradaydı ve burada. Ve neden bir kereye özgü olanı, tekrara, diziye, sürekliliğe göre zorluyorsun. Bir kereye özgü olanın her şey demek olduğunu düşünen suskun arkadaşlarına bir bak. (Hiçkimse Koyu'nda Bir Yıl)
• Bir görüntüden, bir sesten, bir cümleden etkilenmişsem bunun sorumlusunun yöresinde olmak, benim için öteden beri bir anlam taşırdı, özellikle sorumlu kişi çoktan o yöreden çıkıp gitmişse ve çoğunlukla da orada -tıpkı hemen hemen bütün büyük kentlerde olduğu gibi- kendisiyle aynı fikirde olanlardan oluşan koca bir grup ya da bir sürü oluşturmayıp tersine tek başına yaşamışsa. (Hiçkimse Koyu'nda Bir Yıl)
• Hiçbir şeye sahip olamayanlar kaybedenlerdir, her şeye sahip olabilenler de kazananlardır,... (Konstans Gölü'nden Atla Geçiş)
• Uykusuz insanların dünyasında ben de bulundum (zaman zaman hala oradayım). (Yorgunluk Üzerine Deneme)
• Toplum değildi bana kapalı olan, ben topluma, herkese kapalıydım. Sizin eğlentileriniz, şenlikleriniz, kucaklaşmalarınız beni ne ilgilendirir? Nasılsa benim için ağaçlar, otlar vardı orada, Robert Mitchum'un yüzündeki anlaşılmaz ifadeyi yalnızca benim için oynadığı beyazperde, Bob Dylan'ın yalnızca benim için söylediği "Sad-Eyed Lady of the Lowlands"ini ya da Ray Davies'in kendine ve bana ait "I'm Not Like Everybody Else"ini çalan Jukebox. (Yorgunluk Üzerine Deneme)
• "Çocukların mezun olduklarında konuşmayı bile öğrenmemiş olmalarında şaşılacak bir şey yok" dedi hademe birden, baltayı kütüğe saplayıp odunluktan çıkarken: Tek bir cümleyi bile sonuna kadar söyleyemiyorlardı, birbirleriyle konuşurken neredeyse hep tek tek kelimeler kullanıyorlar, sorulmadan hiç konuşmuyorlardı, öğrendikleriyse sadece kitabi bilgiydi, ezbere söyleyiveriyorlardı, bunun ötesinde tam cümle kurma yetenekleri yoktu. "Aslında, hepsi az ya da çok konuşma özürlü" dedi hademe. (Kalecinin Penaltı Anındaki Endişesi)
• Cümlenle başka bir cümle söylemeyi öğrenirsin, aynı başka cümleler olduğunu öğrendiğin gibi, aynı başka cümleleri öğrendiğin ve öğrenmeyi öğrendiğin gibi ve ortada bir düzen olduğunu öğrenirsin ve cümleyle düzeni öğrenmeyi öğrenirsin. (Kaspar)
• Ben müzikten çok, başkaları tarafından heyecanlandırılmak istiyordum; müzik tarafından uyandırılan heyecan bana iyi gelmiyordu. Ya da: Beni açması gereken müzik, zaten benim içimde olmalıydı. (Hiçkimse Koyu'nda Bir Yıl)
• Yeryüzü çoktan keşfedildi. Ama kendim için Yeni Dünya olarak adlandırdığım bir şeyin hep ayırdında olacağım. (Hiçkimse Koyu'nda Bir Yıl)
• hangimizin daha çok olması gerektiği yerde olduğu düşüncesi aklımı kurcalayabiliyor, arazi arabasıyla, ölüm döşeğinde olan insanları dolaşan Rahip mi, yoksa masamda oturmakta olan ben mi; hangimiz doğru yoldayız; yükselip alçalan sesiyle Şarkıcı mı, resimleri, malzemeleri, makineleriyle Ressam mı, yoksa kurşun kalemiyle ben mi? Ben de kendini tanrılaştıranlardan mıyım? Kendimin kralı mıyım? Günümüzde milyonlarcası bulunan kendi kendisinin imparatorlarından mıyım? Yeni dönüşüm bir o kadar kaçınılmaz mı? Yoksa bunun adına, 'defolmak' mı demeli? (Hiçkimse Koyu'nda Bir Yıl)
• "Her zaman uzakta olan biri vardır." (Karanlık Bir Gecede)
• Hiç kimse kendini perişan eden bir kaderi hak etmez. (Kaspar)
• "Elinin altındakilerden evrenin en uzak köşesindekilere varıncaya kadar bütün varlıklar ve insanlar içinde yüreğinde sevgiyle doğup büyümüştü o." (Karanlık Bir Gecede)
• Kaleci topu yuvarlanıp çizgi geçişine baktı. (Kalecinin Penaltı Anındaki Endişesi)
• Yalnızlık en buz gibi, en iğrenç acıyı doğurur: Gerçeklikten kopmuşluğun acısı. İnsanın o zaman birilerine ihtiyacı olur, bize durumun henüz o kadar da kötü olmadığını gösterecek birilerine." (Solak Kadın)
• Matemi dünyanın içinden taşıyıp götürmek ve onu ora­ya, dünyaya, aktarmak. Don Juan kederini yaşıyordu, bir kuvvet gibi. Kederi ondan daha fazlaydı ve onu aşı­yordu. Adeta -hatta adeta bile değil- kederiyle silah­lanmış bir halde, kendini asla öldürülemez değilse de, yara almaz hissediyordu. Keder onu başına buyruk ya­pan bir şeydi, karşı hamlesiyle de (veya daha doğrusu karşılıklı hamlelerle) onu tamamen geçirgen, her ne olursa olsun olanları duyumsayabilen, üstelik gerekti­ğinde görünmez bir hale getiriyordu. Kederi onun ku­manyası gibiydi. Onu her bakımdan besliyordu. Saye­sinde artık hiçbir yönden büyük ihtiyaçları kalmamış­tı. Bu ihtiyaçlar artık söz konusu bile değildi. Fakat ke­derde ideal dünyevi yaşam olanağının bulunduğu ve başkaları için de bunun geçerli olduğu (bakınız "kede­ri dünyaya aktarmak") düşüncesini sürekli olarak kendinden uzak tutması gerekiyordu. Onun matemi, gelip geçici değil, temel bir uğraştı. (Don Juan)
• "Çocuk evde oturmuş, bir gün sonra sorulacak herhangi bir ırmağın uzunluğunu ya da bir dağın yüksekliğini yüksek sesle ezberlerken, adam, dünyadaki çocukların kocaman açılmış, korkudan donuklaşmış gözlerle, insanlığın sözümona bilgisini nasıl tekrarladıklarını asla unutmamak ve sonsuza dek aktarmak gerektiğini düşünüyordu." (Çocuğun Öyküsü)