Günümüz Var…

Uzun süredir akrabaların yada hanımların bir araya gelerek toplandığı,gün adını verdiği topluluklara katılmamıştım. Daha doğrusu yurtdışı ve yurt içi eğitim hayatımı tamamladıktan sonra evlilik, hamilelik süreci derken gün davetlerine icab edememiştim.

Yaklaşık son bir senedir katıldığım her toplantıda istisnasız özenle hazırlanmış çok sayıda tatlı ve tuzlu yiyecek çeşitleri vardı. Sanki ev sahibinde bir eksiklik veya  hazırladığı yiyecekler sade ise kişi de  ayıplanacak kaygısı olduğunu gözlemledim.

Bu kaygı sadece ev sahibin de değil özellikle o çeşitleri yiyen konuklardada bir gün misafir ağırlayacağı zamanın kaygısını oluşturmuş oluyor.  Eğer kişi bir tatlı bir tuzlu çeşit yaparsa hiç özenmemiş veya yeteneksiz ,değer vermemiş algısı oluşuyor zannedersem.

İtiraf edeyim ben de günlere katıla katıla bu duyguya kapıldım .

Bu his benliğimize nasıl işlenmiş çok bilmiyorum ama toplumda, birleşme güven ve samimiyet algısını bozacak bir his.

Maddi açıdan sıkıntı olacak kısmı bir yana, evde çocuğu olan bir bayanın bu kadar hazırlığı çocuğunu ihmal etmeden yapması imkansız…

Aslında yazım gün yapma adetini eleştiri amaçlı değil aksine bu geleneğin topluma katkısı büyük olabileceğini düşünüyorum.

Mesela günlerde kitap,dergi tavsiyesi yapılabilir, tecrübeler anlatılabilir, çözülen problemler ortak bir paydada birleştirilebilir.

Tam tersini düşünürsek, konuşmaların akışı birbirlerinin eşlerinin tavırlarındaki kabalık veya centilmenlik, çocuklarından şikayet veya birbirlerinin çocuklarının kötü yanlarını konuşmayla ilgiliyse kişilerde  emniyetsizlik, kıskançlık, yetersizlik veya suçluluk hissi oluşturabilir.

Kişi iyi hissetmek için gittiği toplantıda kendine olumsuz hisler yükleyip çıkabilir.

Yada paylaşımların yapıldığı  güvenli bir atmosferde ve çocuğa duyarlı bir gün ortamı kişiye grup terapisi gibi iyi gelebilir.

Toplulukların niyeti, kişilerin elinde...

İyi günler ve gezmeler…