Katliam Mirası

Bu başlığı bulmak ve bunu yazıyla ilişkilendirmek epey zor oldu. Bu gün Halepçe katliamının 24’cü yılı kutlanıyor dersem yalan olmaz. Ülkemin insanı bildim bileli katliama karşı. Diğer milletleri bilmem ama ülkemin insanı nerede bir katliam haberi görse “vah vah” der.

İsrail Gazze’de katliam yapar, ülkemin insanlarının içi yanar. Bosna’da katliam olur, Hocalı’da katliam olur, Halepçe’de katliam olur ve hepsinde de ülkemin insanlarının içi yanar. Programlar yaparlar, nasıl bu duruma gelindiği tartışılır. Katliamın nasıl yapıldığı anlatılır. Tek tek katliamdan kurtulanlarla reportaj yapılır. Gördüklerini bir akşam haberi gibi anlatmalarını isterler. Nasıl acı çektiklerini anlatırlar. Onlar için neler yapılabileceği anlatılır.

Ama hiç kimse Gazze’de katliam yapan İsrail’e nasıl destek olunduğunu, Bosna’da nasıl seyirci kalındığını, Hocalı’yı nasıl takmadıklarını veya Halepçe’de katliam yapan Saddam’ın İran’a karşı desteklendiği anlatılmaz. Amerika’dan gelen silahlar Irak’a Türkiye üzerinden gönderilirken bunların masum insanlara karşı kullanılabileceği göz ardı edilir.

Biz Türkiye’de şu anda bile Irak’taki Kürt basınından daha fazla Halepçe Katliamını işliyoruz. Kanallarımız çok olunca “sineğin kanadının yağını” bile heba etmiyoruz. Oysa Zaho, Duhok, Erbil, Süleymaniye radyo ve tv’lerinde bu olay 13 bölümlük dizi gibi uzatılmıyor. Bilakis onlar Halepçe Katliamını bir miras ya da remz olarak kabul etmiyorlar. Onun yerine bizzat ileriye bakıyorlar. Daha ne kadar özgür olacaklarını, daha ne kadar ezilebilecek bir topluluk olamayacaklarını tartışıyorlar.

Bugün 24 yıl sonra ezilen Irak kürtleri bağımsızlıklarını ne zaman ve nasıl ilan edeceklerini ve bunun gereklerini yerine getirirken Türkiye basını hala “Ezilen Irak Kürtleri” temasını işliyor. Oysa Irak Kürtleri bırakın ezilmeyi artık çoktandır milli kimliklerini kazandılar, o Halepçe’nin ağır etkisini üzerinden attılar. Hatta Kuzey Irak’ta azınlık olan Türkmenler için Türkmenceyi 3. Resmi dil kabul edip bu dille eğitim yapmalarına izin vererek ne kadar kendilerine güvendiklerini gösteriyorlar.