Kurbanınız Mübarek Olsun

Manevi yakınlıklar ve gerçek dostluklar ibadetlerin o sonsuz güzellikteki iklimlerinden geçer. İbadetler hazzın doruğa ulaştığı, insanı başka başka âlemlere götüren, semada ki melekleri bile heyecanlandıran tadına doyulmaz bir harekettir.

İbadetler fakir ile zengini bir araya getirir ve aradaki maddi mesafenin de yok olmasını sağlar. Kurban bayramının arefesinde olduğumuz bu günlerde yardımlaşma iklimini manevi bir bütünlük içerisinde akraba, dost, arkadaş, kardeş, uzak-yakın demeden her kesime hissettirmemiz gerekir.

Bu hissettiriş belki birçok insanın uyanışına insani duyguların kıpır kıpır olmasına vesile olacaktır. Öncelikle bizzat kendimizi şöyle bir kontrolden geçirip ‘bir musibet bin nasihatten efdaldır’ tabirine uyup kendimize bir yardım programı düzenleyip harfiyyen yerine getirmeliyiz ki başkalarına da örnek olalım.

Mutlaka Kurban Keselim

İbadetlerin hassı olan kurban, Müslüman toplumlarının şiarı konumunda olan ve her bakımdan sevaplarla dolu zarif bir güzelliktir.

Geçmişten günümüze kadar olan bütün dinlerde var olan kurban Allah’a olan teslimiyetimizin bir temsili konumundadır. Hz. Âdem’den Hz. İbrahim’e kadar, Hz. İbrahim’den peygamberimize(S.A.V) kadar, peygamberimizden günümüze kadar ibadetlerimizin içerisinde yerini hep almıştır. İnşallah kıyamete kadar biz Müslümanlar olarak, gücümüz yettiğince bu ibadeti yerine getirme çabası içerisinde olacağız.

Kurban bedenimizin, malımızın bereketidir,

Kurban yardımlaşmanın sembolüdür,

Kurban fakir fukaranın neşesi hakkıdır,

Kurban gafletten uyanıştır,

Kurban hakkı gözetmek Allah’a samimi bir şekilde bağlılıktır,

Kurban bayramınızı en samimi duygularımızla kutlar, bereket dolu nice bayramlar dileriz.

Kurbanı en güzel şekilde anlatan Mustafa İslamoğlu'nun yazısı ile sizleri baş başa bırakıyorum:

"Kurbanı açıklamak için tek başına akıl yetmez. Aşk gerek, aşk. Kurban akılla değil aşkla açıklanır.

Göğsünde yürek yerine taş taşıyanlar nasıl anlasınlar kurbanı? Koca bir ömrü yemekhane, yatakhane, abdesane, işhane arasında, hayatın bundan öte, daha yüce bir anlamı olduğunu fark etmeden geçirenler nasıl anlasınlar kurban eden İbrahim’i, kurban olan İsmail’i?

Sevemeyenler, sevecek yerlerini öz elleriyle kundaklayanlar, “Halilullah” (Allah sevgilisi) olan İbrahim’in rüyasını, hülyasını, sevdasını nasıl hayra yorsunlar? “Sahibi benim” dediklerinin eline zincirlerini verip altında binek olanlar, “sahibi benim” dediklerinin gerçekten sahibi olan ve sırtına binip onu aşkın yolculuğunda bir binek olarak kullananları nasıl anlasınlar?

Bakınız etrafınıza; kurban olmayan birini görebilir misiniz? Kimi kara sevdasının, kimi ak sevdasının kurbanıdır. Dünyaya, paraya, makama, mala, şöhrete, alkışa, servete kurban olmak ve kurban etmek için kuyruğa girenlerin haline bakın.

Bakmayın siz “Ben hiçbir şeye kurban olmam!”  diye iddialı konuşanlara; aslında onlar benliklerine ve bencilliklerine kurban olmuş birer zavallıdan başka bir şey değildirler. 

Onların gerçekte hiçbir şeyleri yoktur ki “adayabilsinler”. İçgüdüleri, ayartıcı özbenlikleri, sevgi adını koydukları tutkuları, aşk adını verdikleri libidoları, servetleri, makamları, şöhretleri, malları onların sahibidirler, efendisidirler.

Köle efendisini nasıl azat eder?

Ya adar ve adanırsınız ya da harcar ve harcanırsınız.

Üçüncü bir şıkkı yok mu?

Yok, bence yok. Baksanıza etrafınıza: En yüce sermayesi olan hayatlarını kendilerinden aşağı değerdeki şeyler uğruna hovardaca harcayanların haddi hesabı yok.

İşte İbrahim ve İsmail, insanın adi şeyler uğruna harcanmaması için en yüce değer uğruna adamanın ve adanmanın yolunu gösterdi. Kurbanın sembolize ettiği derin hakikat budur. 

Bu hakikati anlamayan için kurban bir “hayvan”, kurban bayramı da “et festivali”dir.

Adayacağı ve adanacağı gerçek kapıyı bilenleri kimse daha aşağı bir değer uğruna harcayamaz, kullanamaz, kurban edemez.

Hangi ateş imanı yakabilir ki?

Hz. İbrahim önce canla sınandı, sonra cananla.

Can sınavını ateşte verdi. Yanmadı, çünkü iman yanmazdı. Aşkını imana, imanını hayata dönüştürmüş birini yakacak ateş bulunabilir miydi; tıpkı bir gönül erinin dediği gibi:

Eğer âşık isen yare

Sakın aldanma ağyare

Düş İbrahim gibi nare

Bu gülşende yanar olmaz

Aşkı İbrahimce olanın, yüreği dağca olur. İbrahimi bir aşka talip olursanız, aşkınızın ateşi Nemrutların yaktığı ateşi söndürecektir, hiç kuşkunuz olmasın.

Dört bin yıllık süreç?

Yarın arife. Milyonlar bir sesin çağrısına uyup Mekke’de Arafat tepesine koşacaklar. Dünyanın dört bir yanından, beyaz, siyah, kızıl, sarı derili milyonlar. Asyalı, Afrikalı, Avrupalı, Amerikalı milyonlar.

Bu ses İbrahim’in dört bin yıl öteden gök kubbeye saldığı bir ses. Nemrud’un ütopyasına benzemez bu; tam dört bin yıllık yaşanan canlı bir süreç.

“Lebbeyk Allahumme lebbeyk!” diye yüreklerini dua makamında İbrahim’in, İsmail’in, hicretin gelini Hacer’in korosuna katan milyonlar, bu sürecin her şeye rağmen süreceğini muştuluyorlar.

Gök kubbede baki kalan işte bu sadadır.

Bu imanın sadasıdır.

Siz de katın sesinizi bu ilahi koroya. Unutmayın; adak değerini adandığı kapıdan alır. O’nun kapısı en yüce kapıdır ve bir tek O’dur insana gerçek değerini bahşeden. Yalnızca O’dur kendisine teslim olan insanı istismar etmeyen.

O halde halde haydi hep bir ağızdan ses katın İbrahim’in gök kubbede yankılanan sesinin yanına:

“Lebbeyk Allahumme lebbeyk: Buyur Allah’ım emrine amadeyim!”"