Yaşama Dair Notlar

Hafiften çiseleyen yağmurun yüreklerin ezgisine karıştığı anlar vardı insan yaşamının bilinmez kesitlerinde.

Yüreği burkulanın sessiz ve acı çığlıklarının kulakları sağır ettiği anlarda hatırlarken insanlığımızı, düşünüyorduk çıkarsız paylaşımlarımızı.

Gizemini çözmeye çalışırken yaşamın, anladık geçen zamana ömür dendiğini. Görünenin gerçek olmadığını fark ettik kartpostalların yalancılığında.

Sevinçli anlarımızda çocuk, hüzünlü anlarda ise yaşlanıveriyorduk hemen. Ruh halimiz akıp giden zamana bağlı olarak değişkenlik gösteriyordu nedense. O zaman anlamış olmalıydık zamanın acımasızlığını.

Gözlerdeki ışıltıya bakarak anlayacaktık bilmenin önemini. Bilmediğimizi bildiğimiz zaman anlayacaktık erdemli davranışın ne olduğunu. Bilmediğimizi bilmediğimizde çalacaktı tehlike çanları. Çanların kimin için çaldığını çok iyi biliyorduk oysa.

İnsanlarla aramıza köprüler kurmak yerine duvar örüyorduk sürekli, kendi yalnızlığımızda boğulacağımızı düşünmeden.

Değer vermenin matematik dışında da işe yaradığını bilmemize rağmen değer vermediğimiz için doğru sonuca ulaşamıyorduk bir türlü. İşlem hatası değildi yaptığımız. Doğru sonuca ulaşmanın önemsemekten geçtiği öğretilmemişti bizlere. Yaşanması gereken yaşanamamışlıklara rağmen yaşam, akmaya devam ediyordu yine bizlere aldırmadan.

Şiirin yaşama ve insana sesleniş olduğunu, resim ve müziğin insanlığın evrensel duygu dili olduğunu öğrendik. Resim ve müzikle kimseyi etkileme kaygısı taşımadan kendimizi ifade edebilecektik hangi dili konuştuğumuzun bir önemi olmadan. Kendimiz olacaktık toplumsal ezberi önemsemeyerek.

Bütün fotoğraflarda donuyordu tebessümler anıların canlılığına aldırmadan. Anıların ölümsüzlüğü fotoğraflarda değil zihinlerimizde saklıydı.

Özlemek yüreğimizdeki sevginin izdüşümüydü insanların aldırmazlığına aldırmadan.