tatlidede
tatlidede

Mahcubiyet...

Mahcubiyet...

Mahcubiyet...

 

Mahcubiyet,istenmeyen veya beklenmeyen bir durum karşısında utanmak,mahcup olmak,sıkılmak anlamına gelmektedir...Edepli insanın özelliğidir...

İçe kapanıklık,özgüven eksikliği olarak algılanagelmekte ise de bambaşka bir mizaçtır...

Söz verip de yerine getiremeyen insan mahcup olur çünkü rahatsızlık duyar,kayıtsız değildir...

Dertlenir ve gerçekleşmeyen söz onu muhataba karşı mahcup eder...

Ahlâki bir olumsuzluğun karşısında hicap duyar...

Zira,insan ve ahlâk iyi insanın nezdinde önemlidir,değerlidir...

İyi insan mahcubiyet duyar...

Patavatsızlığın,kayıtsızlığın,

görgüsüzlüğün,saygısızlık ve ahlaksızlığın kol gezdiği günümüz dünyasında, hâlâ utanan,hicap duyan insanların varlığı umut vericidir, kıymetlidir...

Etrafta bolca rastladığımız o kadar gayrı ahlaki davranış ve tutum karşısında mahcubiyet duymak insanı sorumluluktur...

Korunması gereken bir erdemdir...

Şahit olunan bunca rezaletten yüz kızarmalı,hicap duyulmalıdır...

Mahcubiyet duyan insan iyi insandır,zararsızdır...

Alçakgönüllüdür,gafil değildir..

Patavatsız değildir,samimidir...

İnce düşünceli ve kırılgandır...

Efendidir...Hanımefemdidir...

Nezaket ve görgü sahibidir...

Kendisine yapılmasını istemediği davranışı başkasına yapmaz,muhatap olmayı reddettiği sözü başkasına sarfetmez...

İki düşünür bir konuşur...

Aşırı övgüden mahcup olur...

Kendini övmez...

Kibirden ve gururdan uzaktır...

Mütevazı ve üslup sahibidir...

Hâsılı kelam;

Mahcubiyet duyan kimse güzel insandır...

 

Ahmet Timur

Editör: Ahmet Timur

Yorum Yaz