Ne ölümden öte yol var, ne de kefenin cebi...

Ne ölümden öte yol var ne de kefenin cebi...

 

Hafiflemek lazım...Alabildiğine basit yaşamak...Gözü dönmüş bir hırsın ve doymak bilmez bir hayatın anlamı da yok,gereği de...

Durak belli,yol belli...

Bunca ihtirasın,bitmez doyumsuzluğun ne bu dünyada ne ahirette faydası var...

Getirisi yok...Götürüsü çok...

An gelir,dilenen de dinlenmeden malına mal katan da bir kefene sarılır...

O an,ne kadar anlamsız bir mücadele olduğu geride kalanlarca anlaşılır...Ama giden geri dönemeyecektir...

Maddiyat için maneviyatı yitirmeye değer mi?!...

Toprak için mal mülk için ölüme koşmaya değer mi?!...

Şükür etmek varken,ihtiyaç için çabalamak yetinmek varken, temakâr olmaya,fazlasını daha fazlasını istemeye,bu uğurda yaşamı daha da kısaltmaya değer mi?!...

Onca kavga gürültü,onca kin ve nefret toprağa karışmadı mı?Karışmayacak mı?!..

An gelir...Yolculuk sona ermiştir..Yoksundur...Hepsi bu...

Ölümün kıyısında olup henüz bilinci yerinde olan zengin insanların pişmanlıkları ve keşkeleriyle dolu öyküler var...

Bir nefes almak için varını yoğunu verecek o insanlarin trajik hikayeleri ile dolu hayat...

Yeniden dönebilsem!...

Hayat çok kısa!...

Değer miydi?!...

Hayatın idamesi için çıldırmak gerekir mi?

Bütün Dünya senin olsa yine bir nefese hasret kalmayacak mısın?!...

Nice zengin,nice muktedir şahsiyetler gelip geçmedi mi?

Sonunda göçmedi mi?

Sevdiklerimizle doya doya geçirmediğimiz anların pişmanlığını onları yitirirken duymadık mı?Duymayacak mıyız?

Hasılı kelam;

Ölümden öte yol yok...

Kefenin cebi yok...

Alabildiğine hafif,dingin...

Olabildiğince basit..

Yaşamak lazım...

 

Ahmet Timur