Şekerimize Kan Damlattılar

Bir patlama sesiyle irkildi Gaziantep dün akşam. Bayram coşkusunun doyasıya yaşandığı bir bayram akşamında ölüm ikram etti çocuklara, kadınlara ve adamlara kara yüzlü, kara kalpli mahluklar.

***

Öylesine sinsice, öylesine haince, öylesine karanlık hesaplar içinde patlatılan bombayla 9 kişi öldü, onlarca kişi yaralandı.

Bir yangın yerine döndü kardeşliğin şehri Gaziantep. O yangın bütün Türkiye’yi sardı bir anda. On milyonlarca yürek tutuştu kavruldu adeta.

Kahreden bir dram vardı ateş düşen her ocakta. Hangi yürek dayanırdı bu acılara.

***

Kimbilir yanan arabalarda bulunan onca insan hangi umutlarla ve planlarla nereden

gelip nereye gidiyordu.  

Kimileri akşam yemeklerini yemiş bayramlaşmaya eşine dostuna gidiyordu, Kimileri çocuklarının elini kavramış sımsıkı bir oyun alanına götürüyordu, kimileri ta uzak illerden hasta anasının elini öpmeye geldiği memleketinde böyle hazin bir sonla tanışıyordu.  Kimileri belediye otobüsünde koltuklarının altında lokum kutuları evde yaşanan bayram coşkusuna bir an önce dahil olmak istiyordu.

Çocuktu kimileri. Babalarının söz verdiği lunaparka gitmeyi bekliyorlardı. Kimileri bayram boyunca topladığı şekerlerini saymak için sabırsızlanıyordu. Kimileri topladığı demirden bayramlık paralarını nasıl harcayacağını tatlı bir telaş içerinde planlıyordu. Kimileri yarın için kimbilir hangi oyunları oynamayı arzuluyordu.

1 yaşındaki Melisa, 3 yaşındaki Süleyman, 11 yaşındaki Sevgi, 12 yaşındaki Sema… Nedense hep çocuklar ölüyordu.

*** 

Yaşamak anlamsızlaşır bazen. Yangın yerinden yaralı kurtulmak ya da hiç yaralanmamak sevindirmez kimseyi. Ateş önce düştüğü yeri yakmış sonra her yeri sarmıştır.

Ramazan ayı, Ramazan Bayramı gibi bütün toplumları birbirine bağlayan ortak değerleri, manevi zamanları da artık tanımaz oldular.

Ellerinde, gözlerinde ve dahi gönüllerinde kapkara bir ateş vardı. Sanki Nemruttandılar. Gaziantep’in orta yerine geldiler öyle umarsız, öyle insafsız, öyle pervasız.  

Bayramımıza zehir kattılar.

Şekerimize kan damlattılar.