Sessiz çığlıklar....

Sessiz çığlıklar...

 

Sabahın ilk ışıklarıyla başlayıp gecenin bir yarısı sona eren koşuşturma...

Baş döndüren trafik...

Robottan farksız bir yaşamın ortasında sarsılan hayat...

Birbirine duyarsız gözlerle bakan silüetler...

Kalabalıklar içinde yalnızlık...

Duygudan yoksun hayatlar...

Bir ritüel şeklinde yapılan ziyaretler...

Yapmacık...

Bayat...

Kurallar ve zorunluluklar içinde katlanılan yaşamlar...

Kargaşa...

Gürültü...

Mücadele...

İhmal edilen yaşamlar...

Ve sarsak adımlarla zamanı hiç eden hayatlar...

Heyecanı yitirilmiş...

Donuk bakışlar...

Kaçışlar...

Kaygılar...

Yorgun,bitkin,tükenmiş yaşamlar...

Nefes nefese...

Kaçırılan..

Geç kalınan...

Eğreti...

Asık suratlı...

Somurtkan...

Sağır ve lâl...

Ve yüz üstü bırakılmış..

Terkedilmiş...

İç dünyalar...

Yalnızlığa gömülmüş yürekler...

Yeşile sırtını dönmüş...

Maviliklere uzak...

Kuşlara yabancı...

Yağmura öfkeli...

Gergin ve soğuk hayatlar...

Bana dön,

Beni dinle,

Beni gör,

diye haykıran yürekler...

Ve sessiz çığlıklara dönüşen iç sesler...

 

Ahmet Timur