Yarım Kalan Bir Hayat: Belaliz Şahin / DERBESİYE -5

Belaliz Şahin hikayesinin yazı serisinin beşinci bölümü...

“Dünyaaa!” diyor.

“Dünyam!” diyor.

“Dünyamı yıkma! diyor.

Kamışlo’ya 45 dakika içinde varıyorlar. Halleri perişan. Dünya’yı hastaneye teslim ettiklerinde anlıyorlar durumu.

Bütün bunların yaşandığı sıralarda ben ve babam her şeyden habersiz olarak Dünya’nın okulunun bulunduğu kampüse doğru harekete geçmiştik. Gerçi babam, şarjı bitmekte olan telefonuyla Dünya’nın babasını birkaç kez aradı ama cevap alamadı. Şarjı da bitti sonunda. Telefona cevap vermeyen Dünya’nın babasının babama dönebilme ihtimali de kalmamış oldu böylece.

Kampüse vardığımızda yaşanan çatışmayı öğrendik ve ilk iş olarak orada gördüğümüz birkaç tanıdığa Dünya’yı sorduk tabi. Bu tanıdıklar bize, Dünya’nın ablasıyla beraber bir minibüse binip gittiğini söylediler ki sanırım minibüse binişlerine tanık oldukları halde Dünya’nın vurulduğunu anlamamışlardı. Telefonla haberleşme şansımızı da yitirmiştik. Ve hal böyle olunca, yaşanan arbededen dolayı bizleri beklemeden Derbesiye’ye döndüklerini düşündük doğrusu. Yine hiçbir şeyden habersiz bir şekilde kiraladığımız taksiyle Derbesiye’ye doğru yola çıktık.

Vurulduktan sonra Dünya’nın bindirildiği minibüste bulunanlardan birileri olsa gerek, bu kötü haberi Derbesiye’ye uçurmuşlardı. Derbesiye’ye giden bu kötü haberin tarifi ise Derbesiyeli ve uzun boylu bir kızın öldürüldüğü şeklinde oluyor. Derbesiyeliler, vurulanın ben olduğuma kanaat getirerek evimize ulaştırıyorlar bu kara haberi. Haberi aldığı anda bayılıveriyor anneciğim. Dünya’nın annesi Kessume Teyzenin kulağına da gidiyor bu haber. Haberi alır almaz soluğu annemin yanında alıyor Kessume Teyze. O sıra annem baygın tabi. Annem, kendine geldiği anda korkunç bir ağlama kriziyle kendisini dövmeye başlıyor. O anlarda annemin yanı başında olan Kessume Teyze, anneme sarılarak onu teskin etmeye çalışıyor. Ama o da kolu komşu ve arkadaşlarımın doldurduğu evdeki herkes gibi ağlıyor tabi ki. Bir taraftan hâkim olamadığı yüreğiyle ağlıyor diğer taraftan da annemin dövünmesine engel olmaya çalışıyor. Evimizdeki feryat figan tüm mahallede duyuluyor ve duyan herkes ağlıyor.

Bense, babamla beraber ve bu olup bitenlerden habersiz, okulumu okuyamayacak olmanın üzüntüsüyle Derbesiye’ye doğru hareket halindeydim bu sıralar. Yaklaşık bir buçuk saat sürdü bu yolculuğumuz. Kiraladığımız taksi, bizi evimizin önüne bıraktı. Ve araçtan indiğimiz anda, evimizden yükselen feryatları duydum. Aklıma hiçbir şey gelmedi o an. Beynim, kalbime düşen korku tarafından formatlanmış gibiydi. Kötü bir şey olduğu aşikârdı. Babamın o anki duruşu da benden farklı değildi. Sarsıldığımız küçük bir anın ardından aceleyle eve girdik.