Yarım Kalan Bir Hayat: Meryem Hüseyin Derılzor 3

....Fazla uzatmadı babam Abilerimi arayıp bir an önce Kamışlo’ya gelmelerini istedi onlardan.

Ağabeylerim, babamın isteğine direnmeden birkaç gün içinde Kamışlo’ya geldiler. Geldiler gelmesine ama bu kez de onların gelişini haber alan Kamışlo’daki emniyet güçleri, bu gelişi sık sık sorgulayıp bizleri rahatsız etmeye başladılar.

İşte bu rahatsızlık her geçen gün biraz daha büyürken içinde bulunduğumuz ateş çemberi de daraldıkça daralıyordu.

Daralan çember, özellikle Derılzor’dan Kamışlo’ya göç ettirdiğimiz abilerim için çok tehlikeli olmaya başlamıştı. Bu tehlikenin farkında olan babam kararını vermişti. Bu karar, uzun yıllar önce annemi bırakacak yeri olmadığı için terk ettiği asıl yurduna dönüş zamanının geldiğini gösteriyordu. İlk olarak abilerimin Türkiye’ye geçişi için gerekenler yapıldı ve abilerimin Türkiye’ye gidişi sağlandı.

Abilerimin geçişinden belli bir süre sonra babam, hiç bırakamadığı annemle beraber Derbesiye’nin yolunu tutup buradan kaçak yollarla Türkiye’ye geçmeye çalıştı. Ama maalesef ki sınır hattı üzerinde annemle beraberce yakalanıyorlar. Türk vatandaşı olduğu için babamın Türkiye’ye geçişine izin veriliyor ancak vatandaşlığı olmayan annem, o hattan geriye gönderiliyor. Askerliğin ayıramadığı annem ve babamı birkaç sınır askeri ayırmış oluyordu işte.

Babam yakalandıktan sonra askerlik şubesine götürülüyor, ancak yaşı 65 ve o iki kök dâhil hiç dişi olmadığı için askerlikten muaf tutularak serbest bırakılıyor. Annem ise Derbesiye’de beklemeye koyuluyor ama babam onu fazla da bekletmiyor hani. Sanırım ki kaymakamlıktan aldığı bir muvafakat name ile annemi Derbesiye’den Türkiye’ye geçirmeyi başarıyor tabi.