Yarım Kalan Bir Hayat: Neriman Ahmet / Kamışlo-1

Köken olarak Kızıltepe’nin Yüceli Beldesi’nden olan Neriman’ın ataları çok uzun yıllar önce Suriye’ye yerleşmiş. Neriman, çiçeği burnunda bir lise mezunu ve Halep Üniversitesindeki mühendislik fakültesinin inşaat mühendisliği bölümüne kayıt yapmayı başaran ama hayallerindeki üniversite öğrenciliğine başlamadan kendisini atalarının yurdunda bulmuş olan bir genç. Ailesiyle çıktığı hayat yolculuğunu merkezimizdeki derslerden öğrendiği Türkçeyle yazdı ilk olarak. Neriman’ın kendi başına yazmış oldukları üzerinde ufak tefek düzeltmelerde bulunarak aktarıyorum şimdilik;

           “Suriye sevgi ülkesiydi. Savaş belasına mahkûm oldu. Biz barış içinde yaşıyorduk. Silahtan çok uzaktık ama bizim görüş bildirme hakkımız yoktu. Çoğumuzun kimlikleri yoktu. Dedem yetmiş yaşında olmasına rağmen kimliği yoktu. Benim, babamın ve kardeşlerimin de öyle. Devlette hiçbir hakkımız yoktu. Ben on iki yıl okudum. Bana verilen kimliğin altına yabancı yazılmıştı. Dera olaylarından üç ay sonra dedem kimlik aldı. Sonra babam ve ben ve kardeşlerim kimlik aldık.

            Suriye ‘de haksızlığa karşı ve yolsuzluğa karşı isyan başladı. Rejim, gençleri tutuklamaya başladı. Kadınları ve erkekleri ve çocukları öldürülmeye başladı. Bu sebeple muhalifler silah aldı. Durum çok kötü oldu. Humus, İdlip,   Dera, Şam ve Rasulayn bombalandı ve bu bombalama için insanlar evlerini terk ettiler. Kamışlo’da ilk zaman, hiçbir bombalama yoktu ama elektrik ve su yoktu. Gıda azaldı ve pahalı oldu. Hiçbir iş yoktu. Sonra tüm insanlar dediler ki; Muhalifler Nusaybin tarafından Kamışlo’ya girecek. Bu haberden herkes korktu. Kamışlo’da savaş olsa çok sivil ölecekti. Bahsettiğim tüm bu sebeplerden dolayı nüfusun çoğu göç etti. Türkiye, Irak, Lübnan ve yabancı ülkelere gittiler. Çok insan Türkiye’nin Ege Denizi’nden yabancı ülkelere gitti. Ama çok insan burada boğulmuş. Deniz de bize ihanet etti. Suriye’de cinayetlerden kaçtılar ve denizde boğuldular.”