Yarım Kalan Bir Hayat: Neriman Ahmet Kamışlo-3

   Belli mi olur!

        Kim bilir belki de bir gün…

        Üniversite için hiçbir zaman öldürmediğim umutlarımı kalbimde taşıyarak okudum liseyi. Pek önemsemediğimiz ve gelip geçici bir arbede olarak gördüğümüz Dera olayları başlarken kalbimden hiç ayırmadığım umutlarımla beraber lisenin son sınıfındaydım. Olaylardan yaklaşık üç ay sonrasıydı. Kalbimde taşıdığım umutlarıma çiçek açtıran haberle adeta bir sevinç şokuna girmiştim. Yetmişlik dedem, üzerinde yabancı yazmayan kimliğini almıştı. Bana üniversite ve tabi ki iş kapılarını açacak olan bu gelişmenin ardından babama, babamın ardından da ben ve kardeşlerime kimliklerimiz verildi. Artık memleketimizin mültecisi olmaktan kurtulmuştuk. Hem hayallerimdeki üniversitenin ve buna bağlı olarak işin kapısı da ardına kadar açılmıştı bana.

        Liseyi bitirmiş ve hayalimdeki mimarlık fakültesi için de yeterli puanı almıştım. Şam’da yapılacak olan bir sınava girecek ve ardından hayalini kurduğum mimarlık fakültesine kayıt yapacaktım. Lise yıllarımda sahip olamadığım kimliğin engelini aşmış ama bu kez her geçen gün biraz daha şiddetlenen iç savaşın engeline takılmıştım. Savaşın yok ettiği ilk şey, mimarlık hayallerim olmuştu.