Yarım Kalan Bir Hayat: Zeynep Osman / KAMIŞLO -3

Zeynep Osman hikayesinin yazı serisinin üçüncü bölümü...

Okulumu mu, ailemi mi, ülkemi mi?

Bunlardan hangisini düşüneceğimi kestiremez duruma gelmiştim.

Tüm ülkeyle beraber Şam’ın varoşları da bir savaş alanına dönmüştü. Bizler, girdiğimiz derslerde öğretmenlerimizin anlattıklarına tam anlamıyla kendimizi veremiyor, yaşanan arbedelerin içimize soktuğu kuşkularla acaba ailemiz, acaba memleketimiz, acaba ülkemiz gibi meraklarımızın içinde boğuluyorduk artık. Fırtınalı havada yangına uğramış orman misali ülkemizi cayır cayır yakmaya devam eden ateş, tüm müdahalelere rağmen kontrol altına alınamıyor ve geçtiği her yerde bir yığın acı, bir yığın öfke ve bir yığın kin dolu yürekler bırakıyordu. Acı, kin ve öfkeyle gelişen ateşin üniversiteye de girmesi işten değildi artık.

Homurtular burada da duyulur olmuştu. Kamışlo’daki ailem için duyduğum endişenin aynısını, ailem de benim için duymaya başlamıştı. Benim için ayrılık çanlarının çalmaya başladığını hissetmeye başlamıştım.

Okula başlayalı henüz bir ay bile olmamıştı ama benimle ilgili karar verilmişti. Devam zorunluluğu olmayan okulumu bırakıp Kamışlo’ya geri dönecek ve sınav zamanlarında Şam’a gelecektim. Yıllarca içimde büyüttüğüm bir sevginin yarattığı hasreti bitirircesine kavuştuğum okuluma, sadece bir ay devam edebilmiştim.

2011 Yılının ekim ayı içerisinde bindiğim otobüsle Kamışlo’ya doğru yola çıktım. Sekiz dokuz saat süren yol boyunca geride bıraktığım okulumu ve arkadaşlarımı düşündüm. Şam’a gelirken bir sevinç yumağına dönüşmüş olan kalbim, dönüş yolu boyunca hüzünle dolup taşmıştı. Tek teselli kaynağım, özlemiş olduğum ailemi görecek olmamdı. Öylesine süren bir yolculuğun ardından evimdeydim artık. Aileme olan özlemimi gidermem, içimdeki okul hüznünü yok edemedi ama olsun, nasıl olsa ocak ayında başlayacak sınavlar için tekrar gidecektim ve nasıl olsa beni okulumdan eden bu arbedeler de o zamana kadar bitecekti.

Geri döndüğüm evimde, ocak ayında olacak sınavlar için ders çalışmaya başladım. Çalışmalarım hız kesmeden devam ederken Şam’dan gelen haberler hiç de iştah açıcı değildi. Ülkenin durulması ile ilgili umutlarımı asla kaybetmeden derslerime çalışıyor, çalışıyor, çalışıyordum ancak olaylar da hiç azalmadan hep büyümeye devam ediyordu.

Şam’ın da bir alev topuna döndüğü ile ilgili haberler moralimi alt üst ediyor ama yine de umutlarımı yok edemiyordu. Umutlarımda değil belki ama moralimde git geller yaşatan bu sıkıntılarla ocak ayına ulaşmış ve Şam’a gitmek için kendimce hazırlıklara başlamıştım.