Yarım Kalan Bir Hayat: Zeynep Osman / KAMIŞLO -8

Zeynep Osman hikayesinin yazı serisinin sekizinci bölümü...

Gittik!..

Türk hattı olan telefonumuz vardı ve yakalandığımızda da bu telefonumuz bizden alınmamıştı. Bu telefonla iletişim kurduğumuz babamıza her şeyi anlatmıştık.

Bulunduğumuz yere kadar her anımızdan haberdar olan babam, Suriye tarafındaki başka bir kaçakçıyla iletişim kurmuştu. Kaçakçı bizi bularak tekrar Türkiye’ye geçmemizi sağlayacaktı.

Bizleri sınır kapısına getiren askerlerin “git” uğurlamasıyla Suriye tarafına geçtiğimiz anda bu adam bizi buldu.

Yeni kılavuzumuza emanet edilmiştik artık. İşte bu adamın rehberliğiyle sınırın bir başka noktasına gelerek uygun bir zamanı beklemeye başladık. Gece vakti süren bu bekleyişimiz gündüzden çok daha iyiydi.

En azından tepemizden bedenimize inen bir sıcağa maruz kalmıyorduk.

Saatini tam olarak hatırlamıyorum ama hatırı sayılır bir bekleyişin ardından kılavuzumuzla beraber karşıya geçtik. Bu kez başarmıştık.

Kiraladığı araçla bizleri bekleyen babamızı görünce duyduğumuz sevinci kelimelere sığdırarak anlatmama imkân yok. Can güvenliğimizin olabileceği topraklara ayak basmıştık ama buna sevinecek durumda değildik ya da babamızı görmenin sevinci diğerine galip gelmişti işte.

Babamın kiralamış olduğu araçla epey bir mesafe aldıktan sonra bizleri Kızıltepe’ye götürecek olan otobüse ulaştık. Bindiğimiz bu otobüs, bizleri yeni yaşamımızın şekilleneceği yeni evimize götürecekti artık.

Kızıltepe’ye doğru başlayıp devam eden hareketimiz esnasında kapıldığım duyguların tarifi olmasa gerek.

Bir tarafım ölmüş gibiydi ve bu hüzün verici bir şeydi ancak bir diğer tarafım da yeni doğmuş gibiydi ve bu da mutluluk vericiydi.