Yüreğimin Son Kalesi / Umut

İnsan doğar, büyür ve en son ölür. Yaşarken de, büyürken de türlü imtihanlara tabi tutulur. Zaten hayatın kendisi imtihan değil mi?

Kimi canı ile sınanır, kimi evladı ile… Kimi malı ile kimi sevdikleri ile… Ama en nihayetinde en sevdiğiyle sınanır. Büyüklerimizin çok güzel bir sözü vardır. Allah’tan gelenin başımızın üstünde yeri vardır.

İmtihan olmak, imtihan edilmek, imtihana tabi tutulmak her insanın hayatında yaşadığı bir durumdur ve kaçınılmazdır. Kimimiz sabreder muradına erer. Kimimiz de isyan eder, dalalete düşer. Biz sabredenlerden olalım. En azından sabredenlerden olmak için gayret edelim. Kaybetmek varsa da işin içinde, en azından sevdiklerimiz için var olmaya gayret edelim.

Belki ayakta duracak halimiz yok, ama durmak için nedenlerimiz hep vardır. Sevdiklerimiz için, en çok da kendimize lazım olduğumuz için…

Haktan gelene sabır, kuldan gelene direnmektir asıl mevzu. Diklenmeden ama hep dik durarak. Haktan ve hakkı savunan herkesten yana tavır takınmak, aynı safta yer almak. Ne alkışı hak etmeyene alkış tutacak ellerimiz, ne de dünyalık hiçbir makam uğruna eğilecek başlarımız.

İnsanca, onurumuzla hiç kirletmeden yüreklerimizi ve de hiç kimseyi. Kimsenin yüreğinin son kalesini yıkmadan, umutlarını ellerinden almadan. Yıkmak için değil de, fethetmek için gireceğiz o yüreklere. En azından bunun için gayret edeceğiz.

Vaktiyle yüreğimizin son kalesini yıktılar. Umutlarımızı bir bir çaldılar. Gıybet, dedikodu, yalan ağır bastı doğruluğa.

Yüreğimizin son kalesini yıktılar. Adalet terazini hiç gözetmeden, yarını hiç hesaba katmadan. Birileri taşıdı, birileri uyguladı. Yetiştirilen yüzlerce çiçeği soldurdular, önce susuz bıraktılar, sonra bir bir kökünden söktüler.

Dikenler arasındaki güllere kör oldular, sağır oldular, dilsiz oldular. En nihayetinde yüreğimizin son kalesini/UMUTLARIMIZI çaldılar.

Yine de son nefese kadar UMUT edeceğiz. Biliriz ki Müslüman Allah’tan umudunu kesmeyendir.
Dua ile…

#makamemanettir