Marcel Prévost kimdir? Marcel Prévost kitapları ve sözleri

Fransız Yazar Marcel Prévost hayatı araştırılıyor. Peki Marcel Prévost kimdir? Marcel Prévost aslen nerelidir? Marcel Prévost ne zaman, nerede doğdu? Marcel Prévost hayatta mı? İşte Marcel Prévost hayatı... Marcel Prévost yaşıyor mu? Marcel Prévost ne zaman, nerede öldü?

Fransız Yazar Marcel Prévost edebi kişiliği, hayat hikayesi ve eserleri merak ediliyor. Kitap severler arama motorlarında Marcel Prévost hakkında bilgi edinmeye çalışıyor. Marcel Prévost hayatını, kitaplarını, sözlerini ve alıntılarını sizler için hazırladık. İşte Marcel Prévost hayatı, eserleri, sözleri ve alıntıları...

Doğum Tarihi: 1 Mayıs 1862

Doğum Yeri: Paris

Ölüm Tarihi: 8 Nisan 1941

Ölüm Yeri: Vianne

Marcel Prévost kimdir?

Marcel Prévost Kitapları - Eserleri

• Kış Güneşi
• Bakir Adam

Marcel Prévost Alıntıları - Sözleri

• Ölmedi ama bütün hayatı boyunca kalbi yaralı ve mutsuz kaldı. (Kış Güneşi)
• Kendisine ders veren bu değerli kadından bir kerede hem anlamak hem de sevmek nedir öğrenmişti. (Kış Güneşi)
• Mutluyum? Ama neyim eksik?” (Kış Güneşi)
• Eğer insan çabucak ölse yine iyi... Oysaki yaşamak gerek ama artık benim cesaretim kalmadı. (Kış Güneşi)
• Bazen kalbimin üstünde ağır bir şey sanıyorum. Onu ezen, onu hırpalayan ve düzenli olarak azalan, bazen de bütün ağırlığıyla ona bastıran ağır gülle gibi bir şey. (Kış Güneşi)
• Yaşamak gerek ama artık benim cesaretim kalmadı... (Kış Güneşi)
• "Vicdanlarının derinliklerinde biraz soğuk, ama inatçı bir ses, 'Kötü, çok kötü, çok kötü,...' der. Bu ses gündelik yaşamın gürültüleri içinde unutulan, duyulmayan, ama karanlık gecelerde uyku kaçıran, inatla çalışan bir duvar saatinden çıkan sesler gibidir." (Kış Güneşi)
• Hastalığın ilerleyişi o kadar ağırdı ki, ancak geçmişle karşılaştırıldığı zaman ilerlediği anlaşılıyordu. Tıpkı hayatın ilerleyişi gibi! (Kış Güneşi)
• Susuşları, ona hareketlerden ve anlaşılır sözlerden daha açık bir şekilde istediğini söylüyor. (Kış Güneşi)
• Kalplerinin yalnızlığı onları birbirine yaklaştırdı. (Kış Güneşi)
• Zaten insanlar, hayatın sonlarına doğru eski arkadaşlarını çok severler. (Kış Güneşi)
• İnsan kalbinin, samimi olanı bile karanlık ve karışıktır. (Kış Güneşi)
• İnsanlar, hayatın sonlarına doğru eski arkadaşlarını çok severler. Çünkü onlarda sevdikleri şey, biraz da kendileridir. (Kış Güneşi)
• Fedakârlık insana güç verir. (Kış Güneşi)
• Vicdanlarının derinliklerinde biraz soğuk, ama inatçı bir ses, 'Kötü, çok kötü, çok kötü,...' der. Bu ses gündelik yaşamın gürültüleri içinde unutulan, duyulmayan, ama karanlık gecelerde uyku kaçıran, inatla çalışan bir duvar saatinden çıkan sesler gibidir. (Kış Güneşi)