İmparatorluk Çağı 1875-1914 - Eric J. Hobsbawm Kitap özeti, konusu ve incelemesi

İmparatorluk Çağı 1875-1914 kimin eseri? İmparatorluk Çağı 1875-1914 kitabının yazarı kimdir? İmparatorluk Çağı 1875-1914 konusu ve anafikri nedir? İmparatorluk Çağı 1875-1914 kitabı ne anlatıyor? İmparatorluk Çağı 1875-1914 kitabının yazarı Eric J. Hobsbawm kimdir? İşte İmparatorluk Çağı 1875-1914 kitabı özeti, sözleri, yorumları ve incelemesi...

Kitap Künyesi

Yazar: Eric J. Hobsbawm

Çevirmen: Vedat Aslan

Orijinal Adı: The Age of Empire

Yayın Evi: Dost Kitabevi

İSBN: 9789757501701

Sayfa Sayısı: 424

İmparatorluk Çağı 1875-1914 Ne Anlatıyor? Konusu, Ana Fikri, Özeti

Hobsbawm, bu üçüncü ve son kitabıyla, uzun sürmüş ondokuzuncu yüzyılın tarihine noktayı koymaktadır. Burjuvazi tarafından burjuvazi için yaratılmış bir çağı sona erdiren 1914 yılının yarattığı aşılması olanaksız uçurumun karşı tarafından bakıldığında, batı dünyasında benzersiz bir barış çağını temsil eden İmparatorluk Çağı, üst ve orta sınıflar açısından bir belle epoque, bir kayıp cennettir. Öte yandan, aynı ölçüde benzersiz bir dünya savaşları çağına yol açan bu dönem, Lenin'den Roosevelt'e, Keynes'ten Adenauer'a kadar yirminci yüzyılın şekillenmesinde büyük payları olan simaların yetiştiği, yüzyılımızın en azından üçte ikilik bölümüne damgasını vuran, bugün bile hala bir parçamızı oluşturan bir alacakaranlık kuşağıdır. Yirminci yüzyılın sonuna niteliğini veren pek çok olgunun kökeni, Birinci Dünya Savaşı'ndan önceki son otuz yılda yatmaktadır. Dolayısıyla İmparatorluk Çağı (1875-1914) mitlerden arındırılmayı beklemektedir

İmparatorluk Çağı 1875-1914 Alıntıları - Sözleri

• 1890 civarında yaklaşık 6000 İngiliz memuru, yaklaşık 70.000 Avrupalı askerin yardımıyla, yaklaşık 300 milyon Hintliyi yönetti.
• The Churches set out to convert the heathen to various versions of the true Christian faith, except where actively discouraged by colonial governments (as in India) or where the task was clearly impossible (as in Islamic regions). This was the classic age of massive missionary endeavour.v Missionary effort was by no means an agency of imperialist politics.
• It was the era when massive organized movements of the class of wage-workers created by, and characteristic of, industrial capitalism suddenly emerged and demanded the overthrow of capitalism. But they emerged in highly flourishing and expanding economies, and, in the countries in which they were strongest, at a time when probably capitalism offered them slightly less miserable conditions than before.
• In terms of production and wealth, not to mention culture, the differences between the major pre-industrial regions were, by modern standards, remarkably small; say between 1 and 1.8. Indeed a recent estimate calculates that between 1750 and 1800 the per capita gross national product in what are today known as the ‘developed countries’ was substantially the same as in what is now known as the ‘Third World’, though this is probably due to the enormous size and relative weight of the Chinese Empire (with about a third of the world’s population), whose average standard of living may at that stage have actually been superior to that of Europeans.3 In the eighteenth century Europeans would have found the Celestial Empire a very strange place indeed, but no intelligent observer would have regarded it in any sense as an inferior economy and civilization to Europe’s, still less as a ‘backward’ country. But in the nineteenth century the gap between the western countries, base of the economic revolution which was transforming the world, and the rest widened, at first slowly, later with increasing rapidity. By 1880 (according to the same calculation) the per capita income in the ‘developed’ world was about double that in the ‘Third World’, by 1913 it was to be over three times as high, and widening. By 1950 (to dramatize the process) the difference was between 1 and 5, by 1970 between 1 and 7. Moreover, the gap between the ‘Third World’ and the really developed parts of the ‘developed’ world, i.e. the industrialized countries, began earlier and widened even more dramatically. The per capita share of the GNP was already almost twice that in the ‘Third World’ in 1830, about seven times as high in 1913.
• in fact, the Balkan peninsula was still currently referred to as the ‘Near East’: hence South-west Asia came to be known as the ‘Middle East’.
• The world was therefore divided into a smaller part in which ‘progress’ was indigenous and another much larger part in which it came as a foreign conqueror, assisted by minorities of local collaborators.
• And yet the appeal to biology also dramatized the despair of those whose plans for the modernization of their countries met with the silent incomprehension and resistance of their peoples. In the republics of Latin America, inspired by the revolutions which had transformed Europe and the USA, ideologues and politicians considered the progress of their countries to be dependent on ‘Aryanization’ – i.e. the progressive ‘whitening’ of the people through intermarriage (Brazil) or virtual repopulation by imported white Europeans (Argentina). No doubt their ruling classes were white or at least considered themselves so, and the non-Iberian surnames of European descent among their political elites were and are disproportionately frequent. But even in Japan, improbable though this looks today, ‘westernization’ seemed sufficiently problematic at this period to suggest that it could only be successfully achieved by an infusion of what we would today call western genes
• Ever since the great imperialist Cecil Rhodes observed in 1895 that if one wanted to avoid civil war one must become imperialist,9 most observers have been aware of so-called ‘social imperialism’, i.e. of the attempt to use imperial expansion to diminish domestic discontent by economic improvements or social reform or in other ways
• Much more relevant was the familiar practice of offering the voters glory rather than more costly reforms: and what was more glorious than conquests of exotic territories and dusky races, especially as these were usually cheaply won? More generally, imperialism encouraged the masses, and especially the potentially discontented, to identify themselves with the imperial state and nation, and thus unconsciously to endow the social and political system represented by that state with justification and legitimacy
• The sense of superiority which thus united the western whites, rich, middle-class and poor, did so not only because all of them enjoyed the privileges of the ruler, especially when actually in the colonies. In Dakar or Mombasa the most modest clerk was a master, and accepted as a ‘gentleman’ by people who would not even have noticed his existence in Paris or London; the white worker was a commander of blacks.
• As for the movement most passionately devoted to the equality of all men, it spoke with two voices. The secular left was anti-imperialist in principle and often in practice. Freedom for India, like freedom for Egypt and Ireland, was the objective of the British labour movement. The left never wavered in its condemnation of colonial wars and conquests, often – as in the British opposition to the Boer War – at considerable risk of temporary unpopularity. Radicals revealed the horrors of the Congo, in metropolitan cocoa plantations on African islands, in Egypt. The campaign which led to the great electoral triumph of the British Liberal Party in 1906 was largely waged by public denunciations of ‘Chinese slavery’ in the South African mines. Yet, with the rarest exceptions (such as Dutch Indonesia), western socialists did little actually to organize the resistance of colonial peoples to their rulers, until the era of the Communist International.
• "Charles Darwin. Both carried a high ideological charge. In the form of racism, whose central role in the nineteenth century cannot be overemphasized, biology was essential to a theoretically egalitarian bourgeois ideology, since it passed the blame for visible human inequalities from society to ‘nature’ (see The Age of Capital, chapter 14, II). The poor were poor because born inferior. Hence biology was not only potentially the science of the political right, but the science of those who suspected science, reason and progress. Few thinkers were more sceptical of the mid-nineteenth-century verities, including science, than the philosopher Nietzsche. Yet his own writings, and notably his most ambitious work, The Will to Power,17 can be read as a variant of Social Darwinism, a discourse conducted in the language of ‘natural selection’, in this instance selection destined to produce a new race of ‘superman’ who will dominate human inferiors as man in nature dominates and exploits brute creation." (from "Age Of Empire: 1875-1914" by Eric Hobsbawm)
• "Eugenics, which was a programme for applying the selective breeding techniques familiar in agriculture and livestock-raising to people, long preceded genetics. The name dates from 1883. It was essentially a political movement, overwhelmingly confined to members of the bourgeoisie or middle classes, urging upon governments a programme of positive or negative actions to improve the genetic condition of the human race. Extreme eugenists believed that the condition of man and society could be ameliorated only by the genetic improvement of the human race – by concentrating on encouraging valuable human strains (usually identified with the bourgeoisie or with suitably tinted races such as the ‘Nordic’), and eliminating undesirable strains (usually identified with the poor, the colonized or unpopular strangers)." (from "Age Of Empire: 1875-1914" by Eric Hobsbawm)
• Diğer tarihçiler, büyük süreksizliğin tersine, dönemimizi nitelemeye devam eden özelliklerin çoğunun 1914'ten önceki on yıllarda ortaya çıktığı gerekçesiyle daha çok ilgilenirler. Dönemimizin (aslında aşikar olan) kökleri ve evveliyatını araştırırlar. Siyasi alanda birçok Avrupa ülkesinde hükümeti veya Ana muhalefeti oluşturan emekçi ve sosyalist partiler 1875-1914 çağının çocuklarıdır; dolayısıyla Doğu Avrupa'daki rejimleri yöneten komünist partiler de aynı ailenin koludur. Aslında hükümetlerin de demokratik oyla seçilmesi , modern kitle partileri ve ulusal düzeyde örgütlenmiş kitlesel işçi sendikaları ve modern refah yasaları için de aynı durum geçerlidir.
• Tüketim malları piyasasında olağanüstü bu dönüşümü ,hem nitelik hem nicelik açısından bir değişimi ifade etmekteydi. Nüfusta kentleşme de ve reel gelirde artışla birlikte ,o zamana dek gıda ve giyecekle, yani temel ihtiyaç maddeleri ile sınırlı kalmış olan kitle pazarı , tüketim malları üreten endüstrilere egemen olmaya başladı. Bütün bunlar yalnızca üretim alanında değil, aynı zamanda kredili satış dahil, dağıtım alanında da bir dönüşümü ifade etmekteydi. örneğin 1884 'te Britanya da çeyrek librelik standart paketler halinde çay satılmaya başlandı. Bu gelişme yatıyla parasıyla , bol para harcayan milyonerlerle düşüp kalkmasıyla tanınan kral 7.edwardin dostluğunu kazanan "Sir Thomas Lipton "gibi büyük kentlerin işçi sınıfının yaşadığı arka sokaklarındaki pek çok bakkalın servet sahibi olmasını sağladı.1870 'te bir tane bile dükkanı bulunmayan Liptonun 1899 'da 500 şubesi vardı. (Ya şimdi ...)

İmparatorluk Çağı 1875-1914 İncelemesi - Şahsi Yorumlar

Avrupa'yı 1. Dünya Savaşı'na götüren koşulları ve bunların sosyal, toplumsal, ekonomik sonuçlarını inceleyen bu kitabı konunun ilgilisi herkese önerebilirim. (Kartal Akdeniz)

Hobsbawm'a Dair: Eric Hobsbawm İngiliz İşçi Partisi üyesi sıradaşı bir müverrih. Tarihe fare deliğinden de uzay istasyonunda da bakmayı bilen usta bir kalem. Hobsbawm'ın Sermaye Çağı, Devrim Çağı ve İmparatorluk Çağı üçlemesi kesinlikle XVIII-XIX. yüzyıla meraklı okurların elinin altında bulunması gereken eserlerden. (Furkan Gedik)

Yazarın entelektüel birikimi karşısında hayran olmamak elde değil. Bilindiği gibi bu seri dört ciltten oluşmakta ve bunların hepsini bitirmiş biri olarak rahatlıkla şunu söyleyebilirim: Kesinlikle okunmalı. Ayrıca yazar -bana kalırsa- siyasi kimliğini eserlerine minimum seviyede yansıtmayı başarabilmiş. Ancak! Dili gerçekten çok ağır ve satır araları da dar tutulduğu için okurken beni bir hayli zorladı. Hem de akademik yazılar okumaya alışık bir okur olmama rağmen. Okur arkadaşlara tavsiyem: Eğer çiçeği burnunda bir okursanız bu seriyi bir müddet ertelemeniz. (Muhammet Bozkurt)

Kitabın Yazarı Eric J. Hobsbawm Kimdir?

Eric John Ernest Hobsbawm (9 Haziran 1917-1 Ekim 2012) İngiliz Marksist tarihçi ve yazar. Hobsbawm uzun süre İngiltere Komünist Partisi'nin üyeliğini yapmıştır. Komünist Tarih Grubuna da katıldı. Londra'daki Birkbeck, Londra Universitesi'nin başkanıdır.

Hobsbawm, Mısır'ın liman şehri İskenderiye'de doğdu ve ebeveynleri Leopold Percy Hobsbaum ve Nelly Grün birer Yahudiydiydi. Yazar; Viyana ve Berlin'de büyüdü. Eğitimini Almanca konuşulan ülkelerde yaptı. Hobsbawm, babasını 1929 ve annesini muhtemelen 1933 yıllarında kaybetti. Annesini kaybettikten sonra Londra'ya taşındılar.

Dr. Hobsbawm iki kez evlendi. İlk olarak 1943 yılında Muriel Seaman ile dünya evine giren yazar ve ikinci deneyimini Marlene Schwarz'la gerçekleştirdi. Marlene'den Julia ve Andy adlarında iki çocuğu oldu. Ayrıca daha önceki evliliğinden de Joshua adında bir oğlu vardır.

1998 yılında Companions of Honour oldu. 2003'de ise Balzan ödüllerini aldı. 1 Ekim 2012'de hayata gözlerini yumdu.

Hobsbawn Sosyalist Öğrenciler Grubuna 1931'de üye oldu ve 1936'daKomünist Parti'ye geçti. 1946-1956 yılları arasında da Komünist Tarihçiler Gurubu'nda bulundu.

Sovyetlerin Macaristanı ilhak ettiği 1956 yılında Komünist Parti dağıldı ve üyeleri İngiliz Komünist Partisi'ne geçtiler. Hobsbawm, her ne kadar Komünist partiye üye olsa da Sovyet İlhakı'nı asla savunmadı. Daily Worker gazetesinde 1956 yılında bunu tartışmaya açtı.

CPGB içerisindeki Avro-Komünistleri savundu. "The Forward March of Labour Halted" adlı makale "Marxism Today" gazetesinde 1978 yılında yayınlandı.

Eğitimini Prinz-Heinrich-Gymnasium (Berlin), St Marylebone Gramer Okulu (İngiltere) ve Kraliyet Koleji (İngiltere) ile Cambridge'de yaptı. "Cambridge Apostles" üyesiydi.

II. Dünya Savaşında İngiliz Ordusunda "Kraliyet Mühendisleri" ve "Kraliyet Ordu Eğitimi" bölümlerinde görev yaptı.

1947 yılında, Birkbeck Coleji'ne geçti. 1960 yılında Stanford Üniversitesinde Misafir Profesör oldu. 1970 yılında Profesör ve 1978 İngiliz Akademisi üyesi oldu.

İnglizce, Almanca, Fransızca, İspanyolca ve İtalyanca konuşabilir, Avusturya, Portekizce ve Katalanca yazabilir.

Hobsbawm genel anlamda "Irklar" ve "Milliyetçilik" üzerinde çalışmalarda bulunmuştur. Bununla birlikte, modern çağı anlamada onun rolü yadsınamaz. "Devrim Çağı-Sermaye Çağı-İmparatorluklar Çağı-Aşırılıklar Çağı" dörtlemesi onun modern tarihe yaptığı en büyük katkılarındandır.

Eric J. Hobsbawm Kitapları - Eserleri

• Devrim Çağı 1789-1848
• Kısa 20. Yüzyıl: 1914-1991 Aşırılıklar Çağı
• Milletler ve Milliyetçilik
• Sermaye Çağı 1848-1875
• İmparatorluk Çağı 1875-1914
• Fransız Devrimi'ne Bakış

• Sanayi ve İmparatorluk
• Geleneğin İcadı
• Küreselleşme, Demokrasi ve Terörizm
• Yeni Yüzyılın Eşiğinde
• Tarih Üzerine
• Eşkıyalar
• Sıradışı İnsanlar

• İlkel Asiler
• Devrimciler
• Dünya Nasıl Değişir
• Sosyal İsyancılar
• Parçalanmış Zamanlar
• Tuhaf Zamanlar
• Yaşasın Devrim

• Sıra Dışı İnsanlar - Direniş İsyan ve Caz

Eric J. Hobsbawm Alıntıları - Sözleri

• Orijinal (devrimci-halkçı) yurtsever­lik fikri, milliyetçi kökenli olmaktan ziyade devlete dayanıyordu, çünkü bu, bizzat egemen halkla, yani onun adına iktidarı yürüten devletle ilintili bir fikirdi. Etnik kökenin ya da tarihsel sürekliliğin diğer unsurlarının bu anlamdaki “millet ’le ilintisi yoktu, dilin ilin­tisi ise ancak ya da esas olarak pragmatik nedenlere dayanıyordu. Sözcüğün asıl anlamıyla “yurtseverler”, “doğru ya da yanlış, benim ülkem” düsturuna inananların, yani (sözcüğün ironik kullanımını aktaran Dr. Johnson’un ifadesiyle) “hükümetin baş belası hizipçiler”in tam karşıtı kişilerdi.’ Daha ciddisi, terimi, öncülüğünü Ame­rikalıların ve özellikle 1783 Hollanda devriminin yaptığı tarzda kullanmış görünen Fransız Devrimi, yurtseverleri, ülkelerine duy­dukları sevgiyi, onu reformla ya da devrimle yenilemek isteyen kişiler olarak düşünüyordu. Ve onlann sadakat gösterdik­leri patrie; varoluşsal, önceden var olan bir birim değil, üyelerinin politik seçimiyle (bu seçimle eski bağlılıklarından kopuyor, en azından iyice zayıflatıyorlardı) yaratılan bir milletti. 19 Kasım 1789’da Valence yakınlarında toplanan Languedoc, Dauphine ve Provence’li 1.200 Milli Muhafız, Millet, Yasa ve Kral’a sadakat yemini etmişler ve o andan itibaren artık Dauphine’li, Provence’li ya da Languedoc’lu olmadıklarını ilan etmişlerdi; artık yalnızca Fransızdılar. Daha uygun bir örnek olarak, 1790’da benzer biçim­de bir araya gelen Alsace, Lorraine ve Franche Comte’li Milli Mu­hafızlar da aynısını yaparak Fransa’nın sadece yüzyıl önce ilhak et­tiği eyaletlerde yaşayanları gerçek Fransızlara dönüştürmüşlerdi.’Bu Fransa’nın tarihe katkısıydı. Potansiyel yurttaşlarının bi­linçli politik tercihiyle oluşturulan devrimci millet kavramı, kuşku­suz ABD’de saf biçimde hâlâ varlığını korumaktadır. Kim Ameri­kalı olmak istiyorsa Amerikalıdır. Fransızların “milet” kavramı da özsel politik karakterini kaybetmemişti. Fransız milliyeti Fransız yurttaşlığıydı: Etnik köken, tarihsel geçmiş, dil ya da evde konuşulan ağızın “millet” tanımıyla hiçbir ilintisi yoktu. (Milletler ve Milliyetçilik)
• Eski hayat tarzlarının varlıklarını sürdürdükleri yerlerde, geleneklerin ne icat ne de ihya edilmesine ihtiyaç duyulur. (Geleneğin İcadı)
• ... geleceğe tarihin dışında bakan herkes...hem kör hem de tehlikelidir. (Tarih Üzerine)
• Yerkürenin çehresi ve insan hayatı, daha önce asla Hiroşima ve Nagazaki'de yükselen mantar biçimindeki bulutların altında başlayan bu çağdaki kadar dramatik bir biçimde dönüştürülmemiştir. Ancak tarih her zamanki gibi insanların hatta ulusal kararları oluşturanların niyetlerini pek dikkate almadı. (Kısa 20. Yüzyıl: 1914-1991 Aşırılıklar Çağı)
• Geçmiş meşrulaştırır. Geçmiş, övünülecek fazla bir şeye sahip olmayan şimdiki zamana daha şerefli bir arkaplan sunar. (Tarih Üzerine)
• Kadınlara sataşmak halkın nefretini kazanmak için yeterli sebeptir. (Sosyal İsyancılar)

• Her yerde ses var, özellikle kapalı yerlerde, telefonda, uçakta ya da berberde beklerken. Tüketici toplumu sanki sessizliği suç derekesine indirdi. (Parçalanmış Zamanlar)
• 1890 civarında yaklaşık 6000 İngiliz memuru, yaklaşık 70.000 Avrupalı askerin yardımıyla, yaklaşık 300 milyon Hintliyi yönetti. (İmparatorluk Çağı 1875-1914)
• "Tarihten ya da başka bir şeyden ders çıkarmak için iki şey gerekir: bir, bilgi aktarmak; iki, dinlemek." (Tarih Üzerine)
• Eşkıyalık özgürlük demektir, ama köylü toplumunda pek az kişi özgür olabilir. (Eşkıyalar)
• Modern devlet, yönettiği insanların hepsini kucaklayan ( tercihen sürekli ve bölünmemiş) bir toprak parçası olarak tanımlanıyor, kendisi gibi diğer toprak parçalarından belirgin sınır çizgileriyle ayrılıyordu. (Milletler ve Milliyetçilik)
• Alman Nazist rejiminin uğradığı yenilginin bedeli, Polonya' da ve SSCB'nin işgal edilen bölgelerinde görüldüğü ve kuşkulu bir dünyanın sistematik biçimde yok edildiklerini aşamalar halinde öğrendiği Yahudilerin uğradığı akıbetin açıkça ortaya koyduğu gibi, kölelik ve ölümdü. İkinci dünya savaşı, kitle savaşını topyekûn savaşa tırmandırdı. (Kısa 20. Yüzyıl: 1914-1991 Aşırılıklar Çağı)
• Devlet otoritesinin buna benzer bütün geleneksel meşruiyetleri 1789’dan beri sürekli tehdit altındaydı.Monarşi örneğinde açıkça görülmektedir bu. Monarşi kurumuna yeni ya da en azından tamamlayıcı bir “milli” temel sağlama ih­tiyacı, III. George’un Britanyası ve I. Nikola’nın Rusyası kadar devrim tehlikesinden uzak devletlerde de hissediliyordu. Kaldı ki monarşiler de kesinlikle kendilerini adapte etmeye çalışmışlardı. (Milletler ve Milliyetçilik)

• Daha çok korkan inisiyatifi diğerine kaptırır. (Sosyal İsyancılar)
• Geçmiş, övünülecek fazla bir şeye sahip olmayan şimdiki zamana daha şerefli bir arkaplan sunar. (Tarih Üzerine)
• Salt devlete dayalı bir yurtseverlik etkili olamaz diye bir kural yok; çünkü modern teritoryal yurttaş-devletinin varlığı ve işlevleri, sürekli olarak bireylerin devlet işlerine katılmasını gerektirir ve ka­çınılmaz olarak, benzeri düzenlemelerden farklı olan, ağırlıkla dev­letin belirlediği yaşam kuralları getiren bir kurumsal ya da işleyişsel “düzenleme” sunar. Birkaç on yıllığına (tek bir insanın ömrün­den kısa bir süre) var olması bile, bu tarzdaki yeni bir ulus devlet­le en azından pasif bir özdeşleşmeyi sağlamaya yetebilir. (Milletler ve Milliyetçilik)
• Tarihçilerin on dokuzuncu yüzyıl sonlarından çıkartabileceği en açık sonuç, ne yazık ki sadece para dökmenin, bir altın sanat çağı yaratmaya yetmeyeceğidir. (Sermaye Çağı 1848-1875)
• Pratikte adalet kaba çizgileriyle dişe diş, göze göz ilkesi biçiminde ortaya çıkar. (Eşkıyalar)
• Tarihçiler, kısa vadede, tarihsel mitlere inanmayı seçen insanların karşısında güçsüz durumdadırlar. (Tarih Üzerine)
• 1980'lere kadar çoğu insan ana babalarından daha iyi yaşadılar ve ileri ekonomilerde insanlar daha da iyi yaşamayı umuyorlar ya da bunun mümkün olduğunu hayal ediyorlardı. Yüzyılın ortalarında birkaç on yıl bu muazzam servetin hiç olmazsa bir kısmını bir adalet ölçüsüyle zengin ülkelerin çalışan halklarına dağıtmanın yolları bulunmuş gibiydi ama yüzyılın sonunda eşitsizlik bir kez daha üstünlük kazandı. Daha çok, yoksullukta eşitliğin bir ölçüde hüküm sürdüğü eski "sosyalist" ülkelerde de muazzam bir eşitsizlik görüldü. İnsanlık 1914'ten çok daha iyi eğitim görmüştü. Aslında, tarihte belki de ilk kez insanların çoğu, en azından resmi istatistiklerde okuryazar olarak betimlenebiliyordu. Bununla birlikte, resmi olarak okuryazar kabul edilenlerin çoğu kez "işlevsel cehalet"e kadar derece derece değişen asgari yeterliliği ile hala elit düzeylerden beklenen okuma ve yazmaya tam hakimiyet arasındaki muazzam ve muhtemelen genişleyen uçurum nedeniyle, bu kazanımın anlamı, yüzyılın sonunda, 1914'teki kadar açık değildir. (Kısa 20. Yüzyıl: 1914-1991 Aşırılıklar Çağı)