Yarım Kalan Bir Hayat: Cumana Şeyhmus / ŞAM- 4

Cumana Şeyhmus hikayesinin yazı serisinin dördüncü bölümü...

Henüz askerliğini yapmamış olan kardeşimi dedemlere gönderdikten sonra iki ay daha bekledik. Bu bekleyişimizin temel nedeninde, etrafın durulacağına ve her şeyin eskisi gibi normale döneceğine olan inancımız vardı. Ama inanarak beklediğimiz normalleşme her geçen gün biraz daha uzaklaşıyordu.

Okuduğu üniversite nedeniyle askerlikten tecilli olan kardeşimi Şam’dan uzaklaştırmıştık ama bu kez askerliklerini yaptıkları halde sefer görev emriyle birçok gencin alıkonularak yeniden askere alındıklarını duymaya başlamıştık. Abilerimin de tekrar askere alınmaları her an için olası bir şeydi.

Doğup büyüdüğümüz şehrimiz, artık bizlere de dar gelmeye başlamıştı. Annem kararını vermiş, babamı da bu karara uymaya ikna etmişti. Annemin verdiği karar doğrultusunda ilk olarak iki abim Derbesiye’ye doğru yola çıktılar. Bu yolculukları sırasında istemediğimiz bir sürprizle karşı karşıya kalabilirdik. Elimiz yüreğimizdeydi. Derbesiye’ye varıp bizleri aramalarından sonra rahat bir nefes alabilmiştik. Fakir fukaraya ekmek dağıttı annem.

Abilerimin gidişinden sonra üniversiteye gidişlerim zora girmiş ve bir süre sonra tamamen kesilmişti. Esed taraftarlarının yanı sıra karşıtlarının da kümeler halinde yer aldığı semtimiz, her geçen gün daha da kızışan bir savaş alanına dönmüştü. Evlere isabet eden bombalar, bazukalar, kurşunlar bir yığın hayatı kendileriyle beraber götürüyor, kalanları ise çekilmez acılar ve anlatılmaz korkularıyla baş başa bırakıyordu.

Mahallemizdeki komşular birer birer evlerini terk etmiş ve bilinmezlere doğru akıp gitmişti. Bir süre sonra koca mahallede bir tek komşumuzla yapayalnız kalmıştık. Evimizi terk etmekten başka çare bırakılmamıştı bizlere. Evimizi terk etmemek için uzun süre direnmiştik ama geldiğimiz noktadan sonra bu dirence devam etmemizin aptallık olacağını düşünmeye başladık.

Bu düşünceden sonra uzatmadık, valizlerimizi hazırladık ama bu kez de yolların tamamen kapatıldığını öğrendik. Hazırlığımızı tamamlamış vaziyette üç gün daha bekledik. Üç günün ardından tekrar geri dönme umuduyla evimizden ayrıldık. Kapıdan dışarı çıktığımızda bir hüzün kapladı içimizi ama yapacak bir şey yoktu artık.