Yarım Kalan Bir Hayat: Zeynep Osman / KAMIŞLO -6

Zeynep Osman hikayesinin yazı serisinin altıncı bölümü...

Karar verilmişti!

Evimizi, yurdumuzu terk edecektik…

Ailece verdiğimiz bu kararı takiben sahip olduğu pasaportla Türkiye’ye geçen babam, Kızıltepe’de bir ev kiraladı ilk olarak.

Evi kiraladıktan sonra geri dönen babam, kendi pasaportuna binaen bizlerin de karşıya geçebileceğini duymuştu.

Tamamladığımız hazırlıkların ardından annem, babam ve abimle beraber Carablus Sınır Kapısı’na doğru harekete geçtik.

Evimizden kopmuştuk artık. İçinde bulunduğumuz mayıs ayıyla beraber başlayan yaz sıcakları, buz kesen ruhlarımızı ısıtamıyordu.

Carablus’tan karşıya geçemedik. Sadece babamın karşıya geçişine izin verilmişti. Ben, annem ve abime yasal yollar kapalıydı. Mecburen farklı bir yöntem uygulamamız gerekiyordu. Öyle de yaptık.

Saat sabahın dokuzuydu. Carablus Kapısı’nda bulduğumuz bir kaçakçıya belli bir ücret ödeyerek anlaştık.

Tuttuğumuz bu kaçakçının kılavuzluğu ile yasal olmayan yollardan karşıya geçecektik.

Başka da çaremiz yoktu zaten.

25 Mayıs 2013 sabahın dokuzu. Bizlere ülkemizi terk ettirecek olan rehberimizle beraber sınırın sıfır noktasında beklemeye başladık. Güneş yavaş yavaş yükseliyor ve yükseldikçe dikleşen ışıkları tepemizden inen bir kor gibi bedenlerimize yayılıyordu.

Annem hastaydı ve bu duruma dayanabilecek güçte değildi.

Abim ve ben, dikleşen güneş ışıklarına karşı kendimizi kalkan yaparak vücudumuzun gölgesini annemizin üzerine düşürüyorduk.

Bu zorlukla süren üç dört saatlik bir bekleyişin ardından kılavuzumuza ait on beş kişilik bir gurupla beraber hayata yürüyüşümüz başladı.

Tamamladığımız yürüyüşün ardından karşı tarafta bizleri bekleyen araca binerek harekete geçtiğimiz anda Türk tarafındaki askerler peşimize düştüler.