Elmalı (Tıffahi) Köyünde Sosyal Hayat! Elmalı Köyü Nerede? Nasıl bir köy? Elmalı Köyü nereye bağlı?

% 40'ı erkek, % 60'ı kadın olan 314 kişilik nüfusun 42 hanede barındığı köye giriş yaptığımız noktada bulunan evin önündeki köylüye yönelttiğimiz selamın ardından, okul yerini sorduk. Yanıbaşındaki arabasının bagajından bir avuç ceviz alarak bizlere ikram eden köylünün, ikiyüz metre ilerdeki 100 tonluk su deposunu işaret ederek tarif ettiği okula ulaştığımızda ise, köy öğretmeni Mustafa Kavak'ın, elindeki paspasla okulunu yıkamakta olduğuna tanık olduk.

     Düzen ve temizliğine sevindiğimiz üç derslikli okulun dersliklerine girdiğimizde ise, tavanın tam ortasından açılan bir delikten sınıf penceresine kadar uzanan boruyu görünce şaşakaldık. Neye yaradığını anlamaya çalışan gözlerle takılı kaldığımız boruların bizlerde uyandırdığı merakı, öğretmenin açıklamalarından sonra giderebildik. Ülkemizin geçmişinde bıraktığımızı umduğumuz mütaahhit gerçeğinin bir ürünü ve sonucu olarak, tam anlamıyla bir çukura dönüşmüş olan okul damında birikip sınıflara damlayan suları kesmek için geliştirilen bu formülle, damdaki göl suları boru aracılığıyla pencereden tahliye ettirilerek kesin sonuca ulaşılmış. Pratik bir zekanın ürünü olarak ulaştığı çözümden dolayı tebrik ettiğimiz öğretmenin ardından, okula gelen köy muhtarı M. Eşref Çeçen'le köyü konuşmaya başladık.

      Daha önce ev sahipliği yaptığı elma bahçelerinden ismini alan ve maalesef ki şu an bir tek elma ağacı bile olmayan köy; yaklaşık olarak 300 yıl önce Harran'dan gelen ve Abbadi Aşireti'ne mensup olan Hasan ve Hüseyin kardeşler tarafından kurulmuş. Kurulduğu günden bu güne uzanan göreneklerine bağlılığını sürdüren köy halkının günümüzdeki geçim kaynağı ise tarım ve nakliyecilik.

   Yazları sıcak, kışları ılık bir iklimle bozkır bitki örtüsüne sahip olan köyün ilçe merkezine olan uzaklığı ise 15 kilometre. Telefon gibi bir iletişim aracına sahip olan ve eğitim düzeyi yüksek denebilecek seviyelerde seyreden köylünün tamamı akraba olduğundan, kişilerin sahip olduğu arazilerin büyüklüğünde de farklılık olmamış. Hiçbir tarihi yapısı olmayan köyün muhtarından aldığımız bu bilgilerin ardından; köye girerken fark edemediğimiz tepeye doğru yürümeye başladık.   Mardin ve Yeşilli tarafından gelen yağmur sularıyla beslendiği söylenen kuru dere yatağına hakim bir nokta ile kayda değer bir yükseklikte olan tepeyi, üzerine vardığımız anda fark edebildik.

   Üzerinde bulunduğumuz tepe; yağmur sularının toprak hırsızlığına engel olamayan dere yatağının, çaldırdığı toprak kadar çukurlaşmasının bir sonucu muydu yoksa savunma amaçlı olarak insan eliyle harcanan emeğin bir yükseltisi miydi anlayamadık.

    Beş kilometre güneydeki Suriye sınırını fark etme olanağı bulduğumuz tepe ile beraber elma umup ceviz bulduğumuz köyden, güneşin batımıyla ayrıldık.

MEHMET BEDİ DEMİR / MARDİN LİFE