Ahmet Tezcan kimdir? Ahmet Tezcan kitapları ve sözleri
Türk gazeteci, yazar, sunucu Ahmet Tezcan hayatı araştırılıyor. Peki Ahmet Tezcan kimdir? Ahmet Tezcan aslen nerelidir? Ahmet Tezcan ne zaman, nerede doğdu? Ahmet Tezcan hayatta mı? İşte Ahmet Tezcan hayatı...
Doğum Tarihi: 1957
Doğum Yeri: Kırşehir
Ahmet Tezcan kimdir?
1957 yılında Kırşehir’de doğdu. İlk ve orta okulu Kırıkkale’de, lise tahsilini Ankara’da, yüksek öğrenimini ise İstanbul’da tamamladı. İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Türkoloji bölümünden mezun oldu. 1981 yılı sonunda Bulvar Gazetesi’nde gece muhabiri olarak basın hayatına atıldı. 1986 yılına kadar bu gazetede muhabir ve redaktör olarak çalıştı. Daha sonra sırayla Yeni Haber, Günaydın, Gazete, Güneş,Yeni Şafak, Son Havadis, Yeni Sayfa ve Akşam gazetelerinde redaktör ve köşe yazarı olarak mesleğini sürdürdü. 1991 yılında Çağrışım adlı bir aylık dergi çıkardı. 1993 yılında TGRT’de haftalık yorumlar yaptı. Ertesi yıl Kanal 7 Televizyonu’nun kuruluşunda Haber Müdürü ve programcı olarak yer aldı. 12 Haziran 1995 yılında medya eleştirisi yapan ilk televizyon programı olan Dördüncü Kuvvet Medya’yı, haftalık olarak hazırlayıp sunmaya başladı. Dördüncü Kuvvet Medya ilk yılında Radyo-Televizyon Gazetecileri Derneği’nin Cengiz Polatkan ödülünü aldı. Aynı yıl Türkiye Yazarlar Birliği tarafından En İyi Televizyon Programı seçildi. Başbakan Recep Tayyip Erdoğan'ın basın danışmanlığını yaptı. 31 Ağustos 2008 itibarıyla kamudaki görevi sona erdi. Akşam Gazetesi’nde köşe yazarlığına başladı. Bir yıl aktif gazetecilikten uzaklaşarak, bir holdingde Medya Direktörü olarak çalıştı. TV dizi film senaryoları yazdı. Evli ve 4 çocuk babası.
Ahmet Tezcan Kitapları - Eserleri
- Abbara
- Kafirun
- Sarı
- Hırsız Kedi Balığımı Yedi
- Üç Arkadaş Balık
Ahmet Tezcan Alıntıları - Sözleri
- Şimdi doğru söyledin savcı bey! Devir öyle devir ki mektebine alim giren zalim çıkıyor, mapusanesine cahil giren alim çıkıyor. Niye böyle olduk biz? Sen ne diyon bu işe? (Kafirun)
- Kendini, kendinden, kendine doldur da gel...Ham adamsın sen, ham adamın elinden şarap mı içilir yav, yürü git! Şimdi anana git, elini öp, biz Salih Baba’yla söz verdik, bi daha sarhoş olmadan içmeyecez de! (Sarı)
- ... Alın işte hakikat; kullanın, harcayın, duvarlara kazıyın size bahşediyorum, başkaca bir lüksüm olmayacak... (Sarı)
- Fakat bu yalan dünyada da hangi sır mahşere kalırdı ki? (Kafirun)
- "Sıçradığın yerden bakınca, düştüğün yer görünmüyor. Düştüğün yerde, sıçradığın yeri unutuyorsun. Unutuyor musun? Hakikaten? Unutabiliyor musun? Sıkıntılı bir şeydi bu. Suya bakıp da kendi aksini görememek gibi." "Yâr başka şeydi, yârân başka șey! Ana gibi yâr olmayacağı da, dünya kurulalı beri malûm idi." "Sürgün yerde dil bilmezin mersiyesi, çini mürekkeple değil, kahır kanıyla yazılabilirdi ancak." (Kafirun)
- Düşünebileceği şeyler sonsuz olsa da, söyleyebilecekleri çok sınırlıydı.. (Kafirun)
- akılsıza iman ne gerek (Sarı)
- Sokak lambası gibisin be. Cano kime yandığın belirsiz (Sarı)
- Unutma ki unutulmayasın! (Sarı)
- ‘Belâ hep insan suretinde geldi bu topraklara. Sûreti insan olanla, sîreti insan olanın, sözü insan olanla, özü insan olanın, yalanla gerçeğin, hak ile bâtılın, sonsuz ilke sonlunun, dinli ile dinsizin savaşı hep bu topraklarda yaşandı. ...Hiç bir ovaya şu Mezopotamya’daki kadar belâ yağmamıştır. Hiç bir dağda, şu Mardin tepelerinde olduğu kadar dua edilmemiştir.’ (Abbara)
- İşler kesatsız, dünya fesatsız dönmezmiş! Toprak hasatsız, insan hasetsiz olmazmış! Biri ben dedi mi, öteki de ben dermiş; kızılca kıyamet hep bu ben kavgasından koparmış! (Abbara)
- Fikirler tutuklu, hükümler mahkumdu. (Sarı)
- " Dağ ne kadar yüce olsa,yol üzerinden aşar." (Üç Arkadaş Balık)
- Hayat; aşık atmaktan çok daha fazla ustalık gerektiren bir oyundu zira! (Kafirun)
- Hangi çocuk salya sümük ağlar da ana yüreği erimez ki? (Sarı)
- Kardeşi olmayan adam, sağı olmayan sol gibidir . (Abbara)
- ‘Siddhartha Gautama Buddha..Bir incir ağacının altında kendinden doğmamış mıydı? Her insan kendine gebedir, doğmayı bekler kendinden..’ (Abbara)
- Ölünce hakikatine doğar insan (Abbara)
- Hayat; aşık atmaktan çok daha fazla ustalık gerektiren bir oyundu zirâ! (Kafirun)
- İnsan, en çok kendine uzakmış, anladım.. (Abbara)
