Colette kimdir? Colette kitapları ve sözleri
Fransız Oyun yazarı Colette hayatı araştırılıyor. Peki Colette kimdir? Colette aslen nerelidir? Colette ne zaman, nerede doğdu? Colette hayatta mı? İşte Colette hayatı... Colette yaşıyor mu? Colette ne zaman, nerede öldü?
Tam / Gerçek Adı: Sidonie Gabrielle Colette
Doğum Tarihi: 28 Ocak 1873
Doğum Yeri: Saint-Sauveur-en-Puisaye, Fransa
Ölüm Tarihi: 3 Ağustos 1954
Ölüm Yeri: Paris, Fransa
Colette kimdir?
Askeriyede yüzbaşıyken yaralanan ve bu nedenle küçük bir memurluk görevine getirilen bir babanın kızı olarak doğan Gabrielle Sidonie Colette, Burgundian kasabasında, Saint-Sauveur-en Puisaye'de doğdu. Çocukluk ve genç kızlık yıllarını taşrada geçirdi. 20 yaşına geldiğinde kendisinden 15 yaş büyük olan yazar ve eleştirmen Henri Gauthier-Villars ile evlendi. Bir süre serbest yazar olarak çeşitli dergilere yazılar gönderen Colette, Belçika Akademisi ile Acaremie Goncourt üyesi oldu.
1906 yılına gelindiğinde Gabrielle Sidonie Colette, dul bir kadındı. Paris müzikollerine ve Moulin Rouge'a girdi. Başarısız bir yazar olan ilk kocası Henri Gauthier-Villars yönetiminde özyaşamsal çizgiler taşıyan ve çok sevilen "Claudine" romanlarını kaleme almaya başladı. 1900'lü yılların başında "Claudine Okulda", "Claudine Paris'te", "Claudine Evli", "Claudine Gidiyor" adlı kitapları çıkardı. Sözü edilen bu kitaplarda yaşamı tanımaya çalışan akıllı bir kadının çocukluğunu, gençliğini ve evliliğini anlatır. Dört kitabında ortak kahramanı olan Claudine'ın, özgürlüğünü kazanmaya çabaları burjuva toplumu fazla irdelemeden erotik bir sonla noktalanır. Yazdıklarıyla kendi yaşamını temel olarak ortaya koyan Gabrielle Sidonie Colette, gerek "Claudine'ın Evi" gerekse "Sido" adlı romanlarında kendi çocukluğunu, yaşadığı memleketin özelliklerini ve annesini anlatır.
Yapıtlarında Paris müzikhol dünyasını da sık sık irdeleyen yazar, bu çevreyi olabildiğince açık bir dille konu etmekle birlikte toplumsal-eleştirel derinlik kazandıramaz. Genç bir teğmene duyduğu aşk nedeniyle kendi kişiliğini bulan revü şarkıcısı "Mitsou" ve zengin bir hayat kadını olan annesinin bir arkadaşıyla dostluk kuran üçkağıtçı "Cheri"nin yaşamını anlattığı romanlar, yazarın olaylar karşısındaki yüzeysel değerlendirmelerine ışık tutacak niteliktedir.
"Yeşil Başaklar" ve "Kediler" adlı romanlarında ise aşk ilişkilerini, özellikle de kadınların duygu dünyasını çevre ve yaşam koşulları içinde ince bir duyarlılıkla ele alan yazar 1954'te Paris'te yaşamını yitirmiştir.
Colette Kitapları - Eserleri
- Cicim
- Dişi Kedi
- Avare Kadın
- Caniko
- Claudine'in Evi
- Duygusal Sürgün
- Gigi
- Caniko'nun Sonu
- O Zevkler...
- Uzaktan
Colette Alıntıları - Sözleri
- Ama, sen benden bu kadar önce doğduğun için, ben seni diğer bütün kadınların üstünde sevdiğim için, iyi cezalandırıldık: işte, bitkinsin, ama sen kendini teselli etttin, ki bu kadarı da ayıptır, ben ise... (Caniko'nun Sonu)
- "Brague hana: -Yalnızlığı sevdiğin için, böyle yalnız yaşıyorsun, değil mi? diyor. Elbette seviyorum, hatta -kısacası- yalnız yaşamak istiyorum. Ama, şu var ki... Bazı günler yalnızlık, benim yaşımda bir kadını, hürriyetten sarhoş eden keskin bir şarap oluyor, bazı günler acı bir kuvvet ilacı, bazı günlerde insana kafasını duvardan duvara çarpmak arzusunu veren bir zehir." (Avare Kadın)
- “ Memnun olmadın mı ? Sen nasıl olmasını isterdin ? Kederimi gizlemek için geri dönmemi mi ? Zayıflamamı mı ? Saçlarımı boyamaktan vazgeçmemi mi ?Yataklara düşmemi mi ? (Cicim)
- Ahlak nereyi bulsa orada kendine yuva yaparmış. (Caniko'nun Sonu)
- Bugünümü seviyorum. Dün sahip olduğumdan utanmıyorum, artık sahip olmadığımla kederlenmiyorum. (Caniko'nun Sonu)
- ...Daha sonra anlıyacaksın, tâ mezara kadar insan her an ihtiyarladığını unutuyor... (Claudine'in Evi)
- Ne tuhaf, bu insanlar bir ömür boyunca hep aynı şeyi yapmaktan bıkmıyorlar! (Cicim)
- Edmée'nin Caniko'yu seyredişi, kimseye yar olmayacak bakireye göz dikmiş, kıskanç ve uslanmış aşığın rahatlamış seyredişiydi. (Caniko'nun Sonu)
- Sergiden yalnız bir kedicik almış değilim, onunla kediliğin asaletini, hudutsuz cömertliğini, adabı muaşeretini, seçkin insanlarla olan karabetini getirmiştim eve. (Cicim)
- ...Kitaplar, kitaplar, kitaplar... Çok okuduğumdan değil, hep aynı kitapları tekrar tekrar okurdum. Fakat hepsi de bana lâzımdı. Mevcudiyetleri, kokuları, isimlerinin harfleri derilerinin pütürü... En kapalıları benim için en kıymetli olanları değil miydi??? (Claudine'in Evi)
- “-Senden sonra rasgele birinin olurum, veya bir çok kadınların. Ama hiçbir zaman başka bir kediyi sevmem.” (Cicim)
- Kadınlar, belirgin şehvetten daha büyük bir hazza, erkek yakınlığına, erkeğe dokunmaya, onun güç veren kokusuyla sıcaklığına kendilerini kaptırmış; parçalanmadan dönmüş bir erkeğin avına dönüşmenin, onun kollarında uyku kadar mahrem bir ritme itaat etmenin verdiği tepeden tırnağa güvene teslim olmuş... (Caniko'nun Sonu)
- “ Cicim artık güçlü kuvvetliydi, on dokuz yaşında olmakla gurur duyuyordu ; sofrada neşeli , yatakta sabırsızdı ; ser verip sır vermiyor ,kibar bir fahişe gibi gizemini koruyordu. “ (Cicim)
- Koşup nefes nefese kalmış çocuklar gibi , her kelimeden sonra duraklıyarak hızlı hızlı konuşuyordu . (Gigi)
- ...Gözlerinde okuduğum şeyin korku olmadığına katiyetle yemin ederim. Bu kesin anda, 1tercih yaptı, barışı, dostluğu, samimi anlaşmayı seçti, yattı... (Claudine'in Evi)
- Onu unutmuş muyum, bilmek isterdim. Ama nedir unutmak. (Caniko'nun Sonu)
- "Yalnızlık, evet. Ondan, insanı öldürebilen bir ilaçtan korkarcasına korktum. Sonra, farkına vardım ki... Ben zaten yalnız yaşıyormuşum. Çoktanberi, ta çocukluğumdan beri buna alışmıştım." (Avare Kadın)
- Genç olma zamanı ve daha az genç olma zamanı var. Bir de mutlu olma zamanı... Bunun farkına varmak için, sanıyor musunuz ki size ihtiyaç duydum? (Caniko'nun Sonu)
- Kötü kalpli olmaktan nasıl böyle hoşnut oluyorsunuz? (Cicim)
- ...Susuyor ve... Haydi, beni korkutan kelimeyi yazalım: düşünüyor. Yeni 1dert mi? Hiç düşünmediğim 1felâket mi??? (Claudine'in Evi)
