Annelik Sanatı
-
Sinem Atay
- 12.04.2017 15:09
Etrafımda bir çok annenin hamilelik sürecinde kaygılı olduğunu görüyorum nasıl doğum yapacağını,kendi ve bebeğinin sağlığını düşünürken geçiyor zamanı...
Sonra bebeğini kucağına aldığında, iyi bakabiliyor muyum diye kaygı yüklü bakışlarla bebeğine bakarken günler geçiyor.Doğum yapan anneler arasında konuşulan konular da; gazı nasıl çıkarmak lazım,kaç kilo aldı, hiç uyumuyor gibi telaşlar sonra alt değiştirme emzirme derken artık klasik bir alışkanlığa dönüyor annelik...
Aslında annelik ruhu, içten gelen merak duygusu ile bebeğe karşı tüm sinyallerimizi yönlendirirken bebeği daha iyi hissetmemizi istiyor. Her duyduğunuz sesi bebeğinizin sanıyorsunuz. Bu içten gelen doğal akış bozulduğunda ise hem annenin hemde bebeğin problemleri ortaya çıkıyor. Örneğin bebekte uykusuzluk,aşırı ağlama,emmeyi reddetme...
Maalesef doğal ortamda yetişmemiş kendi olmasına izin verilmemiş hep ayıptır,günahtır diye insanlara benim evladım akıllıdır diye sunulmuş kendi değerini hissedememiş çocuk,bugünün annesi olduğunda herşey sarpa sarıyor...
O kadar sevgi hissettiği bebeğine karşı tahammülsüz ve sürekli şikayet eder bir annelik hali karşımıza çıkıyor.
Oysa ki anne ile bebek bir birine iyi gelir.
Kişinin yeniden doğumudur bebek sahibi olması varlığının ispatıdır elinin uzantısıdır.
Torununuzun iyi bir birey olması bile sizin elinizde. Sizin anneliğinizin kalitesi çocuğunuzun anne babalığına yansıyacak.
Anlamadığını düşündüğünüz yenidoğan bebeğiniz bile herşeyi çok iyi hissediyor.
Bırakın aklınızda ki işleri bulaşık yıkanır çamaşır, ev toplanır kayınvalideniz yada sizi anlamayan eşiniz düzelir ama bebeğiniz bir daha sizin karnınızda olmayacak, sizi emmemiyecek, sizin göğsünüze bu kadar sıkı yaslanmayacak o minik parmaklar her zaman minik kalmayacak...
Anneliğinizin ruhsal hediye olduğunu hissederek anne olmanız umuduyla...
