Kendini sevmekle başlar herşey...

Kendini sevmekle başlar herşey...

 

İnsan,önce kendini sevecek,kendi ile barışık yaşayacak ki,başkalarını ve doğayı sevsin...Doğadaki bir çiçeğin kokusu,bir canlının varoluşa kattığı değeri ve zenginliği gorebilsin,sevebilsin...

Önce kendini sevmeli insan...

Kendini sevdi mi,gözler bir başka bakar mavi yeşil hayata...

Bir başka hisseder hayvanların ve bitkilerin ve börtü böceğin güzelliğini...

Sevemez yoksa temmuz sabahının ferahlatan serinliğini...

Üşür...

Yağmura bereket ve rahmet olarak bakmaz...Kaçar ıslanır diye...

Kardan adam yapamaz çocuklarla,sevdiğine kartopu atamaz insan,kendi ile mutlu değilse...

Yemyeşil tarlalarda koşuşturmaz yoksa,sevmezse kendini...

Hayatı sevemez,bahşedilen ömrün kıymetini bilemez...

Bir tebessüm ve bir sıcak merhabanın nasıl mutluluk verdiğini hissedemez...

Tatsız tuzsuz bir hayatın soğuk ve karanlık labirentlerinde savrulup durur,kendine değer vermezse insan...

Suyun,havanın kıymetini bilemez...

İçinde yaşadığımız Dünyanın önüne serdiği mucizeleri duyumsayamaz...

Yaradanı yüreğinde yaşayamaz,kendini bilmezse insan...

Doğanın nimetlerinin farkına varmaz,varamaz...

Tadına varamaz kış Güneşinin,dolunayın ve yıldızların...

Kendini sevmekle başlar herşey...

Sevginin nelere kadir olduğunu göremez...

Önce kendini sevecek insan...

Kendi mucizesini görecek...

Bir Ceylan'ın suya inişini göremez...

Bir incirin anca temmuz sıcağında,üzümün Ağustos ayında olgunlaşabileceğini bilemez...nasıl lezzet verdiğini hissedemez...

Hiçbir canlının boşuna var olmadığını öğrenemez...

Kainatın dengesinin hakkını teslim edemez...

Kendini sevmezse insan...

Bir annenin merhametini..

Bir babanın gölgesini...

Sevdiklerinin kıymetini bilemez...

Kendini sevmezse insan...

 

Ahmet Timur