Silahı Bırak, Kalemi Al: Bu Halkın Hikâyesi Bitmedi!

Silah sesiyle büyüyen çocukların gözünde umut ışığı değil, tedirgin bir uyanıklık vardır.
Gece uyumadan önce dua yerine tetik sesiyle konuşanların vicdanı, bir yerinden sakatlanmıştır. Bu topraklar… yorgun artık. PKK’nın silah bırakması gerektiğini söylerken, sadece devletin emniyetini değil, halkın hikâyesini kurtarmaya çağırıyoruz.
Burası Anadolu. Her karışında bir ağıt, her taşında bir dua vardır. Ve her bir çatışma, bu hikâyeye bir parça daha acı ekler.

Bir Halkın, Bir Ümmetin Dağda Değil, Kalpte Yeri Vardır 

PKK’nın ortaya çıkışı bir sonuçtur, sebep değil. Bu memlekette bazılarının yok sayıldığı, bazılarının adı bile anılmadığı günlerden kalma bir sancıdır. Ancak bu sancı, silahla değil; kelamla, adaletle, merhametle iyileşir. Ümit ediyor ve diliyorum ki “kelam”, “adalet” ve “merhamet”in dönemi başlar.
Yusuf Kaplan’ın deyimiyle “medeniyet tasavvurunun” inşası gerekiyorsa, bunun yolu dağlardan değil; halk meclislerinden, sokak sohbetlerinden, gönül köprülerinden geçer.
Sadece fiziki silahlar değil; zihinlere saplanan kimliksizleştirme hançerleri de bırakılmalı. 

Kürt’ün Dağı, Türk’ün Ovası, Arap’ın Çölü… Aynı Duanın Hissedarlarıyız 

Bakın, burası bir coğrafyadan daha fazlası. Burası Dicle’nin sesinin Fırat’la seviştiği, Mevlana’nın Yunus’la kucaklaştığı bir yer. Bu topraklar “ben” diyenleri hiç sevmedi. “Biz” diyebilenlere yurt oldu.
Şimdi birileri hâlâ kavganın, çatışmanın hesabını yapıyor. Ama halk başka şeyler düşünüyor: Tarlasında ürün yetiştirmek, çocuğunu okutmak, bir çay demleyip komşusuyla paylaşmak… Bütün derdi budur bu halkın. Ne federasyon düşler ne hilafet özler; sadece huzur ister, haysiyet ister. Kürt meselesi, bir milletin onur, şeref ve haysiyet meselesi olarak temelde bu dünyada bir “millet” olarak “varım” diyebilme meselesidir. Bunu ne yazık ki etkin ve yetkin olanların göz ardı ettiği hatta görmezlikten geldiği veya görmemek istediği bir husustu.

Silahı Bırakmak Bir Zayıflık Değil, Cesaret Meselesidir

Silahı bırakmak kolay değildir. Hele ki bir ömrü dağda geçirmişsen. Çünkü dağda yaşamak, sadece doğaya karşı değil; zamanın dışında, hakikatin uzağında kalmak demektir.
Ama asıl cesaret, iniş yolunu seçmektir. Asıl devrim, silahı bırakıp kalemi almaktır. Silahın açtığı yeri, kelamın kapatması gerekir.
Bu çağrı ne bir teslimiyet çağrısıdır, ne de inkâr. Bu, onurlu bir yüzleşmenin kapısını aralamaktır. Evet, inkâr edilenleri tanıyalım; ama tanımak için birbirimizi öldürmek zorunda değiliz.

Devlet Aklı ile Halk Hikmeti El Ele Verirse…

Devlet, güvenlik politikalarını sürdürürken sadece sert güce yaslanmamalı. “Kuvvetli olan haklıdır” anlayışını terk edip “haklı olan kuvvetlidir” şuuruna kavuşmalı. Bu topraklarda sadece tankla değil, irfanla; sadece kanunla değil, kanaatle barış sağlanır.

Ve halk… Kendi hikâyesine sahip çıkmalı. Bu ülkenin Kürtleri, Türkleri, Lazı, Çerkezi, Alevîsi, Sünnisi… Her biri bu hikâyenin bir harfidir. Harf eksilirse, kelime bozulur; kelime bozulursa, anlam kaybolur.

Son Söz: Yeni Bir Cümle Kurmanın Vakti 

Yusuf Kaplan der ki: “Zihinler özgürleşmeden toplumlar kurtulmaz.” Zihni köleleştirilen bir toplumun zihin özgürlüğünün sağlanması elzemdir. Belki de en büyük özgürlük zihinlerin özgürleşmesidir. Zira kayd ve şartla sınırlandırılamaz deyim yerindeyse “sınırsız” bir istidattadır. Merhum Sırrı Süreyya Önder’de der ki: “Bazı şeyleri söylerken göz kırpmayı unutma, çünkü bu halk gözüne bakarak anlar.”
Şimdi biz hem göz kırpıyor hem de zihin açıyoruz: Gelin, yeni bir cümle kuralım. İçinde ne kin olsun ne fitne. İçinde yalnızca kardeşlik, adalet ve hakikat olsun. 

PKK silah bırakmalı, bıraktı. Ama asıl olan, bu halkın elinden kalemini, ağzından türküsünü, gözünden yaşını almaya çalışan herkesin susmasıdır. 
Yaşasın kardeşlik! Yaşasın adalet! Yaşasın hakikat!

Bijî biratî! Bijî edalet! Bijî rastî!