Yarım Kalan Bir Hayat: Neriman Ahmet Kamışlo-2

 Aslında Neriman’ın bu yazdıkları mevcut durumlarını özetliyor ama ben biraz daha fazla detay alabilme adına konuştum onunla. Sözü ona bırakıyorum bu kez;

      Yazdıklarımda söylediğim gibiydi, Suriye’deki hayatımız. Barış ve sükûnetin hâkim olduğu bir hayatın içindeydik ama en büyük eksiğimiz, doğup büyüdüğümüz bu memleketin yabancısı olarak görülmemizdi. Bizleri tanıtan ve kimlik olmaktan çok uzak olan kâğıt parçalarında yazılı isimlerimizin altında mülteci olduğumuz nakşedilmişti bir kere. Doğup büyüdüğümüz ülkenin yabancısı olarak gördüğümüz muamelenin yarattığı çöküntüyü bilinçaltımızdan asla atamıyorduk. Normal vatandaşların sahip olduğu bir yığın haktan yoksunduk. Mesela üniversite sonrası edinebileceğimiz meslekle devlette çalışma hakkımız yoktu. Barış ve sükûnet içindeki yaşam ortamı, bu anlamıyla ruhumuzdaki çatışmaları dindiremiyordu.

        İlk, orta ve lise yıllarım hep üniversite hayaliyle geçti. Mimar olmak istiyordum ama ismimin altında yabancı yazan bir hüviyetle bu hayalime asla kavuşamayacağımı biliyordum. Ama bu anlamdaki umutlarımı da asla gömmüyordum. Hatta liseye başladığım yıl, benim gibi yabancı olan yerli(!) arkadaşlarım, sonunda üniversite ve iş olmayan bir liseyi okumanın gereksiz olduğunu söylüyorlardı. Ben bunu da biliyordum, ama olsun diyordum. İlle de okuyacaktım bu liseyi.