Yarım Kalan Bir Hayat: Cumana Şeyhmus / ŞAM -2

Cumana Şeyhmus hikayesinin yazı serisinin ikinci bölümü...

Ben, Şam Üniversitesi’ndeki İktisat Fakültesinin muhasebe bölümünde okuyordum. İkinci sınıftaydım. Süresi dört yıl olan okuluma gidiş dönüşlerimde de hiçbir sıkıntı söz konusu değildi ama aldığım duyumlarla içime sirayet eden tedirginlikten de kendimi alamıyordum.

Abilerimle beraber benim okuduğum üniversitenin İngiliz dili ve edebiyatı bölümünde okuyan kardeşimde de aynı tedirginlik vardı ve bu tedirginlik yavaş yavaş büyüyordu.

Ailece duyduğumuz tedirginlik büyüyordu büyümesine ama bu anlamda hissettiklerimizi birbirimize yansıtmamaya çalışıyorduk.

Dera’da başlayan olayların üzerinden iki yıl geçtikten sonra ateş, Şam’a da sıçradı. Şam’da alınan sıkı önlemler, mevcut sıkıntıyı bizlere de iyice hissettirmeye başlamıştı.

On dakikada gidilen yol iki saat sürüyor, adım başı yapılan kontroller, insanları çileden çıkarıyordu. İşte bu kontrollere takılan ve askerlik yaşında olan gençler, tecillerine bakılmaksızın askere alınıyorlardı artık.

Bizler için de işin en kötü tarafı bu olmuştu. Kardeşlerim, bir semtten başka bir semte dahi gidemez oldular.

Tarafı olmak istemediğimiz bir kavganın içine alınabilirlerdi. Bu savaş, bir İsrail savaşı olsaydı eğer kardeşlerim gönüllü olarak orduya katılırdı.

Ama bu savaş, bir Yahudi – Müslüman savaşı değildi. Kardeşin kardeşe kıydığı bir savaşın içindeydik ve hiçbir kardeşimize de kurşun sıkamazdık.

Korkuyorduk ve korkumuzun temelinde yatan gerçek de buydu. Bizler böyle bir savaşın tarafı olamazdık.

İşe ya da okula gidiş dönüşlerimizde çok temkinli davranmaya başlamıştık. Zira abilerim ve üniversite okumakta olan kardeşim her an için alıkonularak askere alınabilirlerdi